HCSS is hosting a 3-day simulation of the North Atlantic Council at NATO’s Centre of Excellence for Civil-Military Cooperation (CCOE) in The Hague, Netherlands from the 2nd to the 4th of June. Students and recent graduates will get an opportunity to explore the inner workings of a NATO organisation and immerse themselves in debate on the cybersecurity challenges the alliance faces. More information and application at hcss.nl/modelnato.

Moet ik naar aanleiding van Baudets overwinningsspeech vrezen voor een beroepsverbod als zijn partij zo snel blijft groeien? Freek de Jonge doet dat wel, getuige zijn oproep tot protest tijdens het Boekenbal.

Kennelijk horen wij in Baudets ogen tot ‘een kliekje omhooggevallen netwerkers’, bestaande uit medewerkers van universiteiten, journalisten, mensen die van kunstsubsidies leven, die onze gebouwen ontwerpen en bestuurders. Dat maakt ons mede verantwoordelijk voor de ‘crisis, schemer, zonsondergang’ en voor oikofobie of zelfhaat die ons land kapotmaakt.

Lees verder na de advertentie

Een logische stap in de strijd tegen dit ‘kliekje’ is het ‘meldpunt indoctrinatie linkse docenten’. Andersdenkenden worden langs de ideologische maatlat gelegd.

Iedereen die niet past binnen het ultrarechtse gedachtegoed wordt naar goed communistisch voorbeeld veroordeeld. Daarmee sneuvelen de academische onafhankelijkheid en vrijheid, worden docenten tot zelfcensuur gedwongen en wordt Baudet voorganger van een intolerante stroming die de eigen opvattingen als de enige waarheid ziet.

Baudet is niet geïnteresseerd in de gevolgen van dit soort retoriek. Polarisatie? Het zal wel.

Om de eigen intellectuele superioriteit te onderstrepen sprak hij over ‘de uil van Minerva’, waarmee hij zichzelf lijkt te bedoelen. Want hij is het licht. Hij gaat ‘de mooiste beschaving die de wereld ooit heeft gekend’ redden die ‘ooit vol zelfvertrouwen’ was.

Waarom?

Baudets ‘boreale wereld’ wordt ook door migranten en de Europese Unie kapotgemaakt. Als gevolg van uitputtende tekstexegeses van de afgelopen week weten we dat ‘boreaal’ naar de ‘arische’ wortels van het mythische zuivere, blanke Indo-Europese volk verwijst en fascisten dat idee omarmden.

Zelf ontkent Baudet dat hij zich schuldig maakt aan bloed-en-bodemdenken waarin het draait om ras, kleur, strijd en het genezen van de ‘auto-immuunziekte’ waaraan het Westen volgens hem lijdt. Maar waarom zegt hij het dan? En waarom zijn alle immigranten ‘kwaadwillende, agressieve elementen’ die onze samenleving aantasten? Baudet is niet geïnteresseerd in de gevolgen van dit soort retoriek. Polarisatie? Het zal wel.

Dat de sloop van de Europese Unie ook onze welvaart sloopt zoals dat nu met de brexit gebeurt, is voor hem ook geen punt. Daarvoor is zijn ultrarechtse droom van een ‘boreale ruimte’ van soevereine staten van de Noordzee tot aan Rusland te belangrijk. Want wat is er mooier dan een ruimte waarin het superieure blanke ras met zijn christelijke waarden van zijn ‘auto-immuunziekte’ die tot ‘homeopathische verdunning’ en ‘omvolking’ heeft geleid, kan genezen?

Ik begrijp nu waarom volgens zijn website de banden met Rusland moeten worden genormaliseerd. Dat is dus een arische broederstaat met wie wij de ‘prachtigste cultuur, geschiedenis en de mooiste architectuur onder de sterrenhemel delen’.

Aan de kant

Dit soort waanzin inspireert kennelijk een deel van het electoraat en het afwijzen ervan kan je op een klacht bij dat meldpunt komen te staan.

Voorlopig blijft Baudet nog wel even aan de kant staan. Partijen hebben immers al eerder de grootste onder hen van regeringsdeelname uitgesloten. Het gevaar is eerder dat de gevestigde politiek uit angst voor Baudet en de kiezer meegaat in anti-Europese gevoelens. Daarmee wordt pseudo-intellectuele kletspraat gerechtvaardigd en kan het land in dezelfde chaos worden gestort als het Verenigd Koninkrijk. Die chaos reduceert ons beroepsverbod tot minder dan een voetnoot.

Lees wekelijks de column van Rob de Wijk in Trouw.

Nederland en Duitsland zouden nauwer moeten samenwerken op het gebied van energieonderzoek. Dat zegt onderzoeker Jan Frederik Braun van The Hague Centre for Strategic Studies (HCSS). Hierdoor kan de energietransitie mogelijk sneller en goedkoper worden uitgevoerd.

Lees het stuk over het rapport van HCSS energie expert Jan Braun in Energeia, hier.

Kernenergie biedt een relatief schoon en veilig alternatief voor fossiele brandstof, maar is onderdeel van geopolitiek stelt Rob de Wijk. Volgens hem mist het politieke debat deze inzichten en is het zaak goed te kijken naar feiten en de zorgen van burgers.

De discussie over de energietransitie krijgt interessante wendingen. Volgens Bas Eickhout, fractievoorzitter van GroenLinks in het Europese Parlement, probeert Rusland met goedkope leningen EU-landen te verleiden tot de bouw van nieuwe kerncentrales van Russische makelij. "Op die manier worden met name Oost-Europese landen opnieuw slaaf van Moskou", zegt hij. Rusland brengt volgens Eickhout: “die landen via slimme leningen en kennis opnieuw binnen zijn invloedssfeer. Ze worden opnieuw geketend."

Dit past in het beeld dat ik op deze plek al eerder heb beschreven. Voor Rusland is de levering van gas een geopolitiek project, waarbij de nieuwe pijpleiding Nordstream een sleutelrol speelt. Het past ook in het beeld van de geopolitieke strijd die om Europa is losgebarsten. China doet feitelijk hetzelfde als Rusland met zijn nieuwe zijderoutes. Door enorme investeringen in de infrastructuur van landen worden politieke afhankelijkheden gecreëerd waardoor de Europese Unie wordt ondermijnd. Nu al is het voor de Europese Unie vrijwel onmogelijk om China te veroordelen voor de mensenrechtensituatie of illegale activiteiten in de Zuid-Chinese Zee. Ontvangers van investeringen uit China blokkeren die.

Terug naar de Russische kerncentrales. De belangstelling voor kernenergie in Oost-Europa komt vooral door de klimaatafspraken van Parijs. Kerncentrales stellen die landen in staat de CO2-uitstoot te kunnen reduceren. Maar tegelijkertijd wordt elders in Europa hard actiegevoerd tegen die kernenergie. Duitsland ging daarbij voorop door na het ongeluk van 2011 in het Japanse Fukushima halsoverkop te besluiten om kernenergie in de ban te doen. Ik vond dat een overhaaste beslissing. Kernenergie is relatief schoon en veilig zodat overhaaste besluiten niet nodig zijn. Fukushima onderstreepte dat: de veiligheidssystemen werkten.

Het probleem is dat de klimaatdiscussie ideologische en feitenvrije trekken heeft gekregen waardoor het debat over beelden gaat en alternatieven op voorhand als ongewenst worden afgeschreven. Echt, klimaatdrammen werkt averechts.

Voor die klimaatdrammers zijn fossiele brandstoffen slecht, is duurzaamheid goed en zijn de kosten voor de burger die van het gas af moet en elektrisch moet gaan rijden niet van belang. Dat geldt ook voor de gevolgen voor de werkgelegenheid die een CO2-taks gaat hebben. Vergeten wordt dat Nederland een lange traditie heeft van het kwijtraken van industrie aan landen waar de kosten lager zijn. De textielindustrie en de scheepsbouw zijn daarvan mooie voorbeelden.

Door die monomane fixatie kan de groep klimaatsceptici groeien en worden burgers onzekerder. Mensen worden daardoor ontvankelijk voor onbewezen claims over de kosten en de effecten: 1000 miljard euro om de temperatuur met 0,00007% te laten dalen.

Voor mij is het zeker dat de duurzaamheidsdiscussie het uiteindelijk wint en dat we naar een wereld moeten gaan waarin fossiele brandstoffen alleen nog voor specifieke doeleinden wordt gebruikt. Maar de polarisatie die de klimaatdiscussie nu in zijn greep heeft, vertraagt die energietransitie. Verschillen van inzicht worden uitvergroot, feiten doen er niet meer toe en compromissen zijn dan moeilijker te sluiten.

Dit bleek overduidelijk tijdens de laatste verkiezingen voor de provinciale staten.

Het politieke midden heeft tegenwoordig de mond vol van samenwerken. Het verketteren van politieke tegenstanders en de fossiele industrie past daar wat mij betreft niet bij. Wel een op basis van feiten gevoerde discussie waarin rekening wordt gehouden met de terechte zorgen van veel burgers.

En ja, we moeten ook aanvaarden dat energietransitie inmiddels geopolitiek is geworden en dat kernenergie een rol in die transitie kan gaan spelen.

Lees de column van Rob de Wijk op energiepodium.nl

Netherlands Air Force Lieutenant Colonel and HCSS Strategic Analyst Patrick Bolder received the US Joint Service Achievement Medal at the US Embassy in The Hague. Lieutenant Colonel Patrick Bolder was cited for his “leadership, professionalism, exemplary conduct and expert guidance.”

Vandaag worden er 221.659 mensen geboren. Er verdwijnt 36 hectare bos, we eten 11 miljoen ton chocolade en we gebruiken 1,4 terajoules energie. Morgen doen we weer hetzelfde.
 
In de afgelopen 50 jaar heeft onze soort zich meer dan verdubbeld. In dezelfde 50 jaar zijn de wereldwijde populaties van wilde gewervelde dieren - zoogdieren, vogels, reptielen, amfibieën en vissen - meer dan gehalveerd.
 
Wetenschappers waarschuwen dat de explosieve groei van de wereldbevolking een drijvende kracht is achter de grote problemen van deze tijd. Inmiddels staat het klimaat hoog op de agenda: 16 februari werd er wederom een warmterecord genoteerd, op 10 maart liepen er 40.000 mensen mee in de klimaatmars en bij de verkiezingen van afgelopen 20 maart was het klimaat een veelbesproken onderwerp. Maar over onze grote aantallen hebben we het nauwelijks.
 
De Grote Krimp wil het taboe op bevolkingsbeperking doorbreken. Een gevoelig onderwerp, want wie ben ik om jou te vertellen dat je geen kind mag? We bespreken dit onderwerp in een drieluik op verschillende plekken in Amsterdam met elk een eigen perspectief: het maatschappelijk debat (Rode Hoed), de persoonlijke/bezinnende benadering (De Nieuwe Liefde), en tenslotte de artistieke blik (Het Compagnietheater).

Met o.a. de volgende sprekers:

Ecofeministe en wetenschapsfilosoof Donna Haraway, kunstenaar en schrijver Tinkebell, schrijver en journalist Frank Westerman, kunstenaar Arne Hendriks, schrijver en journalist Lynn Berger, wetenschapsjournalist Hidde Boersma, filosoof Tim Meijers en directeur onderzoek The Hague Centre for Strategic Studies Tim Sweijs en filosoof Naomi van Steenbergen.
 

Koop uw tickets hier.

The report “A New World” by the Global Commission on the Geopolitics of Energy Transformation has kick-started the debate on how the accelerating deployment of renewables will affect and alter the global distribution of political and economic power. In an article for Energy Post, HCSS Strategic Energy Analyst Jan Frederik Braun and Assistant Professor Daniel Scholten review the  findings of the report and build on the list of issues that must be faced.

Read the full article here.

Op het moment dat de publieke opinie het wil, gaat Nederland van het aardgas af concluderen Jilles van den Beukel en Lucia van Geuns. Een analyse van kosten en baten speelt volgens hen nauwelijks meer een rol met als gevolg dat gaswinning in Nederland onmogelijk wordt gemaakt.

Lees hier het volledige opiniestuk van geofysicus Jilles van den Beukel en adviseur energie bij HCSS Lucia van Geuns naar aanleiding van hun eerdere rapport.

In 2015 vond de toenmalige Amerikaanse onder­minister van buitenlandse zaken Robert Zoellick dat China zich als een ‘responsible stakeholder’ moest gaan gedragen om samen met het Westen de internationale rechtsorde te versterken. 

Voor die oproep was een goede reden. Met de toetreding van China tot de Wereldhandelsorganisatie in 2001 werd gehoopt dat dit land iets zou doen aan zijn handelsoverschot en zou stoppen met protectionistische maatregelen zoals de verplichte overdracht van technologie door bedrijven die in China markttoegang wilden krijgen, het schenden van het intellectuele eigendomsrecht, de ongebreidelde steun aan staatsbedrijven en dumping.

De EU zat op dezelfde lijn. De aanpak was dan ook dezelfde: paai China en verleid Peking tot goed gedrag. Dit bleek ook uit de China-strategie van de EU uit 2016. Daarbij stonden het creëren van een gelijk speelveld, wederkerigheid in de handelsbetrekkingen en het versterken van de internationale rechtsorde centraal.

Helaas ging het sinds die tijd van kwaad tot erger. Trump startte daarom zijn handelsoorlog en de Europese Commissie gooit het roer nu ook om. Dat komt op het moment dat president Xi een charmeoffensief in Europa uitvoert. Maar hij bezoekt een Europa waarin Brussel fundamenteel anders over hem is gaan denken.

Teleurstelling

Uit de vorige week gelanceerde nieuwe China-strategie blijkt teleurstelling. Enerzijds wil de Europese Commissie China blijven paaien; anderzijds wordt erkend dat de leiders in Peking hun eigen gang gaan. De conclusie is dat een passend antwoord nodig is nu China zich tot concurrent en uitdager heeft ontwikkeld.

De balans tussen kansen en uitdagingen is de afgelopen jaren verschoven, vindt de Commissie. De economische groei van dat land heeft geen precedent en het is inmiddels duidelijk dat China een leidende rol in de wereld wil spelen. Maar met economische groei en macht komen verantwoordelijkheden, schrijft de Commissie in de nieuwe strategie. Verantwoordelijkheden om bijvoorbeeld de internationale rechtsorde te versterken. Maar dat is nu juist de crux: even als Zoellick roept de Commissie voor de zoveelste keer dat China zijn verantwoordelijkheid moet nemen. Helaas, China wil dat niet. Het blijft ‘China First’. Het land blijft protectionistisch en economisch offensief. En met de groeiende macht zal dat alleen maar erger worden.

Daarom is de toon van de Commissie ten opzichte van de China-strategie van 2016 veranderd. Naast de oproep aan China zich aan te passen, wordt nu meer machtspolitiek bedreven: de relatie met China zal worden vormgegeven op basis van Europese belangen en wederkerigheid zal zo nodig worden afgedwongen. De EU maakt daarbij gebruik van het feit dat het nog steeds het grootste economische blok van de wereld is.

Er wordt eindelijk erkend dat de Chinese investeringen een bedreiging voor de interne markt zijn die met wetgeving moeten worden gepareerd. Dit betekent ook dat Chinese investeringen in bijvoorbeeld vitale technologie en infrastructuur door de lidstaten moeten worden gescreend op hun gevolgen voor de nationale veiligheid. Dat geldt in het bijzonder voor 5G-netwerken.

Zo bezien is de nieuwe China-strategie winst. De EU erkent dat paaien van China weinig zin heeft en dat ­Europa zich met botte machtspolitiek moet beschermen.

Lees wekelijks de column van Rob de Wijk in Trouw.

Maandag 1 april 2019 is Rob de Wijk om 19:00 uur te gast bij Paagman, vestiging Fred (Frederik Hendriklaan 217, Den Haag). Hij zal naar aanleiding van zijn boek De nieuwe wereldorde een lezing geven. Aansluitend zal hij signeren.

Meld u aan via deze link.

De vrijemarkteconomie – u weet wel, dat bestel waarin vraag en aanbod bepalen wat er wordt geproduceerd en waarin de overheid geen rol speelt – heeft nooit bestaan. Geografie is van invloed op dit theoretische marktmodel en sturing door overheden doet er vaak toe.

De vraag naar grondstoffen is groot en de wereldbevolking blijft groeien, evenals het gemiddelde inkomen per persoon, en iedereen consumeert door. Ook is er de klimaatverandering die om een energietransitie vraagt. Maar zo’n energietransitie vergt nieuwe materialen, niet per definitie minder materialen.

Deze vraag leidt tot een toenemende druk op de beschikbare grondstoffen. De wereld maakt momenteel een verandering door van een unipolaire wereld waarin Amerika de dienst uitmaakte, naar een multipolaire wereld waarin Amerika, China en andere spelers hun macht bevechten.

Europa is sterk afhankelijk van de grondstoffenlevering uit ­China en Afrika. Die landen hebben steeds duidelijker nationale ­economische ambities, waarin deze grondstoffen een belangrijke rol spelen. Resource nationalism, overheidsingrijpen op grondstof­markten ten faveure van de eigen ambities, is aan de orde van de dag. En de beschikbaarheid van grondstoffen is onderhevig aan geo­politieke overwegingen.

Wat betreft enkele zeldzame aardmetalen, gedolven in een aantal mijnen in het autocratische China, is resource nationalism al een feit. Deze metalen zijn nodig voor allerlei energiebesparende toepassingen, zoals de elektrificatie van ons wagenpark en ook voor de moderne communicatietechnologieën. Deng Xiaoping maakte in de jaren negentig al school met zijn uitspraak: “there is oil in the Middle East, there is rare earth in China”.

China legt niet alleen beperkingen op omdat ook daar de vraag naar deze grondstoffen groot is, maar tevens omdat China liever zelf hoogwaardige producten uit deze grondstoffen maakt in plaats van ze voor een paar dollar uit te voeren. Juist in China is de economische groei nodig voor de sociale en politieke stabiliteit.

Met exportquota beheerst China de beschikbaarheid, en daarmee ook de prijs en leveringszekerheid voor de rest van de wereld. Zo wordt dus de eventuele productie van de goederen die uit deze metalen vervaardigd worden naar China verlegd. Europese industrieën zijn vaak voor tachtig procent of meer afhankelijk van deze cruciale grondstoffen en onderkennen dat feit al een jaar of acht.

De vrije markt en haar hoeder, de Wereld­handelsorganisatie (WTO), kunnen dit niet oplossen. Toen China moest toegeven aan een claim van de WTO over deze exportquota, voerde het land per omgaande een vergunningen­stelsel in, buiten het bereik van de WTO-regimes – geo­politiek in optima forma. Hetzelfde geldt voor gas. Europese landen zijn grotendeels afhankelijk van Russisch gas.

Net als China gaat ook Rusland strategisch met zijn grondstoffen om. Hoewel Rusland de gaskraan voor de lidstaten van de Europese Unie nog niet heeft dichtgedraaid, deed het dat om geopolitieke redenen al wel bij Georgië en de ­Oekraïne. Met de aanleg van de Nord Stream-pijpleiding wordt de afhankelijkheid van Russisch gas voor ­Europa zeker niet minder. Trump dreigt inmiddels Nederland aan te pakken als het doorgaat met Nord Stream. Ik ben benieuwd hoe dat geopolitiek verder nog zal worden uitgespeeld.

Circulaire economie is daarom zowel een slimme oplossing als een poor men’s solution. Als buitenlandse mogendheden hun zeldzame metalen en gasvoorraden strategisch inzetten, wordt Europa kwetsbaar wat betreft de grondstoffen die het zelf niet heeft en afhankelijk van autocratische landen. Slim omgaan met deze grondstoffen, oftewel de circulaire economie, is dan simpelweg noodzakelijk. Door het ontginnen van de urban mine in onze eigen landen – via slimme en energie- en grondstofbesparende ontwerpen en via een gedragsverandering – kan de materiaalafhankelijkheid gereduceerd worden. Zo worden we minder afhankelijk van toeleverende landen.

Duidelijk is nu al dat de vrije markt dit alles niet vanzelf of ­tijdig oplost. Het klimaatakkoord, waarin de vele belanghebbenden allemaal hun eigen gelijk nastreven, is hier een voorbeeld van. Snel ­ingrijpen door de overheid is daarom noodzakelijk – en deze moet daarbij verleiden, verbieden en dwingen. Verleiden door het stimuleren van kennisontwikkeling en innovatie met gerichte investeringen, en ook door toepassingen voor de circulaire economie te bevoordelen. Verbieden door ongewenste producten en diensten uit de markt te weren. En dwingen door bij nieuwe ontwikkelingen voor te schrijven dat deze zo circulair mogelijk moeten zijn. Waarbij we ondertussen ook nog zullen blijven onderhandelen met de Chinezen.

Uit Economisch Statistische Berichten.

Als de Chinese president Xi volgende week Italië aandoet, zou dat land wel eens het eerste lid van de G7 kunnen worden dat zich aansluit bij de Nieuwe Zijderoute, beter gezegd het Belt and Road Initiatief (BRI).

Vooral de Vijfsterrenbeweging ziet er wat in. Maar Lega­-leider en minister van binnenlandse zaken Matteo Salvini vreest dat zijn land op den duur door China wordt gekoloniseerd. Salvini heeft een punt.

In tegenstelling tot de voormalige Europese koloniale machten is China geen land dat andere landen wil dwingen hun economische en politieke systeem over te nemen. Wel tracht China door middel van de nieuwe zijderoutes enerzijds toegang tot afzetmarkten voor Chinese producten te verkrijgen en anderzijds die landen door middel van bedrijfsovernames en samenwerkingsprojecten technologisch leeg te zuigen. Automobielfabrikanten en hightechbedrijven staan daarom hoog op het verlanglijstje.

Griekse dankbaarheid

Samenwerkingsprojecten op het gebied van havens, vliegvelden en wegen bieden voorts de mogelijkheid om een land politiek aan je kant te krijgen. Dat dit aardig lukt, toont Griekenland aan. Dat land heeft mede onder druk van de economische crisis al moeten accepteren dat de haven van Piraeus in Chinese handen viel.

Uit dankbaarheid voor die Chinese steun is het land bereid zijn stemgedrag in bijvoorbeeld de VN aan te passen. Dat bleek al in 2017 toen de Griekse regering in de VN de veroordeling van de mensenrechtenpraktijken in China blokkeerde. Maar het kersverse Navo-lid Montenegro zou wel eens de eerste echte lakmoestest kunnen worden. Dit land heeft zich te diep in de schulden gestoken met de aanleg, door China, van een overbodige snelweg. Volgens het contract mag China in ruil voor onbetaalde schulden compensatie vragen in de vorm van bijvoorbeeld een haven voor, wie weet, militaire doeleinden.

Het patroon wordt steeds duidelijker: door het BRI kunnen ongezonde afhankelijkheden ontstaan. Dat blijkt ook uit het feit dat BRI-landen steeds minder bereid zijn China te veroordelen als het gaat om mensenrechtenschendingen en pogingen om de Zuid-Chinese Zee, Taiwan en de Senkaku-eilanden onder controle te krijgen. Salvini zal dat laatste mogelijk een zorg zijn, maar zijn zorg over economische en politieke afhankelijkheden zijn absoluut terecht.

Amerikaanse dreigementen

Dat president Trump de plannen van Italië veroordeelt en met tegenmaatregelen dreigt, is ook verklaarbaar. Trump vreest dat de ruim 70 BRI-landen zullen toestaan dat Huawei en ZTE hun 5G-netwerken voor mobiele communicatie over deze landen gaan uitrollen en op die manier een afzetmarkt gaan creëren voor alle apparaten die hieraan gekoppeld kunnen worden, inclusief auto’s die in de toekomst autonoom gaan rijden. Als dat gebeurt, zijn de economische en politieke verliezen voor Amerika niet te becijferen. Juist daarom wil Trump Huawei uit Amerika en Europa verbannen.

Maar in Europa wordt China’s uitgangspositie sterker. De reden is Trump zelf, die niet ophoudt met het bashen van Europa en niet door heeft dat je met bondgenoten moet samenwerken om een vuist te kunnen maken tegen het BRI, 5G en aanverwante technologieën als kunstmatige intelligentie en internet of things. Daardoor krijgt China de ruimte zijn invloed te versterken Landen als Griekenland, Montenegro en Italië kunnen daardoor Amerika voor China gaan inruilen als hun politieke leider.

Lees wekelijks de column van Rob de Wijk in Trouw.

Het Kabinet verscherpt het toezicht op Iraanse studenten om te voorkomen dat specialistische kennis die in Nederland wordt opgedaan gebruikt wordt voor het ontwikkelen van wapens in Iran. Tim Sweijs geeft commentaar op deze ontwikkeling in het Acht Uur Journaal van 14 maart. 

Bekijk het fragment hier terug.

Ik weet niet hoe Kim Jong-un zich voelde toen hij vanuit Vietnam huiswaarts reisde.

Dat hij niet blij was met de uitkomst van de top met president Trump ligt voor de hand. Maar net als Trump had hij overvraagd. Trump wilde complete en verifieerbare denuclearisatie zodat Noord-Korea Amerika en zijn buren niet langer met kernwapens zou kunnen bedreigen. Pas daarna zouden de sancties kunnen worden opgeheven.

Mij leek dat een eis waar Kim Jong-un niet aan kon voldoen.

Kernwapens zijn de enige troef van een land dat zo arm en onbeduidend is als Noord-Korea. Als Kim een vijandbeeld weet te creëren dat kernwapens rechtvaardigt, kunnen ze zelfs een symbool van nationale trots worden. Het afketsen van een deal zal Kim intern politiek nauwelijks raken omdat Trumps opstelling in Hanoi bevestigt dat Amerika nog steeds vijand nummer 1 is. Dit vijandbeeld maakt dat Kims eis dat Amerika eerst zijn troepen uit Zuid-Korea moet terugtrekken alvorens hij nucleair gaat ontwapenen daarom ook van een onverbiddelijke logica.

Ook de veelgehoorde stelling dat hij omwille van zijn hongerende bevolking had moeten toegeven, past niet in Kims logica. Zijn land zit financieel aan de grond en mede door de sancties bevindt de voedselproductie zich op een tienjarig laagterecord. Inmiddels is 44 procent van de bevolking ondervoed. Maar voor de positie van Kim is dat geen probleem. Hongerende mensen blijken historisch gezien niet in opstand te komen. Daarvoor zijn ze te veel met overleven bezig. Ik geef toe dat dit soort redeneringen niet fijn zijn om te horen, maar ze zijn helaas wel waar.

Korte metten

De enige echte bedreiging voor zijn positie zouden zijn generaals kunnen zijn. Maar met afvalligen wordt korte metten gemaakt. Ik ben vermoedelijk de laatste westerling die de Noord-Koreaanse generaal Hyon Yong-chol de hand schudde voordat hij in 2015 met luchtdoelartillerie werd geëxecuteerd. Hij zou subordinatie hebben gepleegd.

Als Kim als een Deng Xiaoping de geschiedenis wil ingaan dan moeten, precies zoals hij eiste, eerst alle sancties worden opgeheven om vervolgens, net zoals Deng dat met China deed, de deuren open te zetten om te kunnen gaan werken aan welvaart en veiligheid van het volk. Precies daarom eiste hij in ruil voor de ontmanteling van zijn belangrijke nucleaire installaties van Yongbyon en Tongchang-ri, het schrappen van alle VN-sancties.

Als Trump hiermee akkoord was gegaan kon Kim bovendien zijn kernwapens en raketten voorlopig houden. Trump ging hier terecht niet mee akkoord, maar creëert met zijn eis van algemene denuclearisering wel een patstelling die niet gemakkelijk te doorbreken is. Bovendien moet het hem nu wel duidelijk zijn dat dit soort één-op-één diplomatie schadelijker is voor hem dan voor Kim. Hij is niet de grote dealmaker. Trump is terug bij af en een oplossing is niet in zicht.