The Global Commission on the Stability of Cyberspace (GCSC) today announced the release of its new Norm Package, featuring six new global norms to help promote the peaceful use of cyberspace. The norms were developed with the express purpose of being adopted by public and private sector actors towards an architecture to improve international security and stability in cyberspace.

“The GCSC has introduced universal norms that seek to address individual risks to the stability of cyberspace,” stated Marina Kaljurand, Chair of the GCSC. “We trust that decision makers within the government, private sector and civil society recognize that these norms will help guide how we as a global society define cyber stability. The interdependent nature of cyberspace demands established ‘rules of the road’ the global community can agree on – this effort is an important step in that direction.”

The norms introduced by the GCSC focus on the following areas:

• Norm to Avoid Tampering
• Norm Against Commandeering of ICT Devices into Botnets
• Norm for States to Create a Vulnerability Equities Process
• Norm to Reduce and Mitigate Significant Vulnerabilities
• Norm on Basic Cyber Hygiene as Foundational Defense
• Norm Against Offensive Cyber Operations by Non-State Actors

The complete GCSC Norm Package can be found here.

This Norm Package is the result of contributions and extensive consultations by GCSC Commissioners, advisory experts and the GCSC Research Advisory Group. It was finalized at the fourth full Commission meeting held in Singapore on September 19-20, which featured a public hearing to facilitate stakeholder engagement.

At the hearings, the proposed norms were discussed by senior representatives from the United Nations Office for Disarmament Affairs (UNODA), the United Nations Institute for Disarmament Research (UNIDIR), the UN Secretary-General’s High-Level Panel on Digital Cooperation, the Organization for Security and Co-operation in Europe (OSCE) and the European Union. Cyber coordinators and senior officials from Australia, Belgium, Canada, Estonia, Finland, France, Germany, Hungary, India, Japan, Kenya, Mexico, the Netherlands, New Zealand, Norway, Poland, Singapore, Switzerland, the United Kingdom and the United States participated in the meeting as well. Civil society and private organizations were also represented, including the Asia-Pacific Network Information Centre (APNIC), FIRST, ICANN, Microsoft, JPMorgan Chase, and the S. Rajaratnam School of International Studies, among others. The list of participants for the Singapore hearings is available here.

“The calls for responsible behavior in cyberspace will only grow louder, in step with the very real risks cyber poses for international stability,” commented Izumi Nakamitsu, United Nations Under-Secretary-General and High Representative for Disarmament Affairs. “All stakeholders should continue the discussion on norms and what they represent in advancing a global understanding of what is - and what is not - acceptable, in cyberspace.”

The Norm Package builds on previous norms introduced by the GCSC concerning the disruption of elections through cyber attacks on electoral infrastructure and a Call to Protect the Public Core of the Internet. The Commission welcomes comments and suggestions from all stakeholders on wording and possible levers of implementation for each of the norm proposals to inform its future deliberations.

______________________________________________________________________________________________________________________

Launched at the Munich Security Conference in February 2017, the GCSC is a group of 28 prominent, independent leaders in cyberspace from 16 countries, including Chair Marina Kaljurand (Estonia) and Co-Chairs Latha Reddy (India) and Michael Chertoff (USA). Its mission is to enhance international peace, security and stability by developing norms and policy proposals to guide responsible state and non-state behavior in cyberspace.

______________________________________________________________________________________________________________________

The organization is facilitated by a Secretariat comprised of The Hague Centre for Strategic Studies and the EastWest Institute. To learn more and see the full list of Commissioners, visit www.cyberstability.org.

For general inquiries, please contact Louk Faesen at loukfaesen@hcss.nl or Anneleen Roggeman at aroggeman@eastwest.ngo.

For media inquiries, please contact Conrad Jarzebowski at cjarzebowski@eastwest.ngo.

While the final results have not yet come in, the results of the US mid-terms are mixed. Both parties have obtained their major goal: the Democrats took the House and the Republican expanded their control of the Senate. Yet, there is also plenty to be disappointed about on both sides. Here are some of the observations from Associate Data Analyst and in-house American at HCSS, Paul Verhagen. 

• The turnout was massive: Historically, mid-terms tend to have lower voter turnout across all demographics, but especially younger and non-white voters. By and large, the electorate for mid-terms is older and whiter than in presidential years. This typically translates into an advantage for the Republican Party, since 60+ and whites tend to vote for the GOP. This year’s Election saw record turnout across all groups, potentially setting a new high since the 1914 election.
   
• The Democrats won the house and the popular vote. Picking up 27 seats thus far, control of the lower chamber will be turned over to the Democratic Party for the first time in 8 years. Moreover, Democrats won the national popular vote by an astonishing 7.0%, even though this did not translate into direct seats due to structural factors like gerrymandering.
   
• The Republican Party held on to the Senate and even expanded its control, picking up seats in states that voted for President Trump in 2016, such as Missouri and North Dakota. Keeping the Senate is crucial for the confirmation of conservative Federal and Supreme Court Judges, a core campaign promise from the Trump Administration.
   
• Women had a fantastic night, with 92 winning in House Races and 10 in the Senate. This means that the next session of Congress will have the most women in US history. In addition, it is likely that white college-educated women drove large Democratic gains in the suburbs, reinforcing the notion that truly was ‘The Year of the Woman’ in both candidates and voters.
   
• Disappointment for Democrats in Florida and Georgia, where the progressive wing of the Democratic Party lost hotly contested races for the Governor’s Mansion. Had Andrew Gillum and Stacy Abrams won, they would have sent a powerful message that the Democratic Party could be more progressive and aggressively pursue broad liberal policies.

Voor 375.000 euro kan je ook iets anders doen. Dat was mijn eerste gedachte toen ik de honderd vragen van Thierry Baudet over het VN-migratiepact las. Het ministerie van binnenlandse zaken berekende in 2011 dat een Kamervraag 3750 euro kost.

Hoe het immigratiedebat in de afgelopen jaren is verhard blijkt uit Baudets Kamervragen. Hij trekt niet de aandacht met de kwaliteit, maar met de kwantiteit van de vragen. Tegelijkertijd past het beeld van ‘grenzen dicht’, dat uit de vragen oprijst, naadloos in een tijdgeest waar over belangrijke onderwerpen feitelijk geen debat meer plaatsvindt. Er wordt gepolariseerd. Feiten en compromissen zijn een teken van zwakte. Voorstanders van humane immigratie en degenen die vrezen voor onze soevereiniteit staan lijnrecht tegenover elkaar.

Baudet wordt gesteund door PVV en SGP. Oostenrijk en Amerika willen het pact ook niet. Waarom toch? Het migratiepact is niet meer dan een opsomming van afspraken over humane, geordende en legale migratie, het tegengaan van mensensmokkel en een pleidooi om de besluit- en oordeelsvorming toch vooral op basis van feiten te laten plaatsvinden. Voor Nederland zijn het veelal vanzelfsprekendheden, voor Afrikaanse landen niet. Het pact zelf is niet-bindend, gaat expliciet uit van de soevereiniteit van landen en respecteert de nationale wet- en regelgeving.

Toch vindt Baudet dat dit pact een onomkeerbare eerste stap is in het volledig uit handen geven van het nationale immigratiebeleid en dat het onvermijdelijk nieuwe immigratiestromen op gang zal brengen. Het is dezelfde onzin als destijds zijn claim dat Oekraïne door een associatie-akkoord lid van de EU zou worden.

Feiten?

Maar net als bij het associatieverdrag gaat het ook nu niet om de feiten. Het gaat om beeldvorming. Soms heel letterlijk. Neem zijn vraag of staatssecretaris Harbers zich wil inzetten voor het tegengaan van negatieve beeldvorming over migranten en xenofobie. Ik hoop van wel. Want als Harbers net als Baudet dat niet wil, dan wordt het tijd om te emigreren. Voor 3750 euro stelt Baudet ook nog de vraag of de subsidie van omroepen wordt ingetrokken als die zich niet positief over migratie uitlaten.

Door die nadruk op beeldvorming is er geen ruimte meer voor de vraag hoeveel arbeidsmigranten we nodig hebben om dit land ondanks de vergrijzing draaiende te houden. De kans dat de billen van een 80-jarige, dementerende Baudet door iemand uit Afrika of Azië worden afgeveegd lijkt mij groter dan dat dit door een struise blondine gebeurt. Als, zoals Baudet wil, niemand dit land meer binnenkomt, dan worden zijn billen over een paar decennia helemaal niet meer afgeveegd.

En dan hebben we het nog niet eens over de geïmporteerde kenniswerkers die de Nederlandse economie competitief moeten houden en daarmee een bijdrage aan de financiering van Baudets oude dag moeten leveren.

Om zijn gelijk te halen past hij een oude populistische truc toe. Hij maakt gebruik van angst voor asielzoekers, terroristen en verlies aan identiteit. Maar dit pact gaat niet over het verplicht opnemen van migranten. Dit soort acties draagt daarom vooral bij aan het ondermijnen van de politiek en het frustreren van een verstandig immigratiebeleid.

De column van Rob de Wijk verschijnt wekelijks in Trouw. 

Photo by risastla on Foter.com / CC BY-SA

Since the dawn of the atomic age, nuclear deterrence in Europe has been primarily provided by the US, first through bilateral alliances and later within the NATO framework. Within this structure, US tactical nuclear weapons (TNWs) are currently based in the Netherlands (although this has never been confirmed nor denied by The Hague) and four other European non-nuclear NATO allies, and US strategic nuclear weapons cover European NATO territory.

In recent years the strength and cohesion of NATO has been jeopardized by rising tensions in the transatlantic relationship based on disagreements on defense spending. At the same time, Russia has been accused of violating the Intermediate-Range Nuclear Forces (INF) Treaty, while EU-Russia relations have significantly worsened because of a series of other conflicts. This dynamic has weakened the perception of extended deterrence and increased the fear of decoupling USA and EU. It has prompted recent debates in EU states, for instance in Germany, on whether a European nuclear deterrent may be the way forward.

This snapshot gives a concise overview of the status quo of nuclear deterrence in Europe and the design of NATO nuclear sharing, explains the theoretical concept of extended nuclear deterrence, and offers a set of policy options for the EU and its member states to start addressing their changing strategic environment.

Click here to download the snapshot.

Authors: Mihailo Jovetic (former Assistant Analyst) and Michel Roelen (Strategic Analyst). 

Amerikaanse presidenten, van Reagan tot Trump, beschuldigen landen ervan outlaw states of rogue states te zijn. Dat zijn landen die door een potentaat worden geleid en een bedreiging voor de wereldvrede zijn. Zo nodig moeten die met geweld tot de orde worden geroepen. Ik vraag me steeds vaker af wie Amerika zelf tot de orde roept. 

In eigen land krijgt Trump weinig tegenspel omdat het Congres zwak en verdeeld is en nog nauwelijks kennis van butenlandbeleid en defensie heeft. De rest van de  wereld houdt vooral de adem in.

Dat Trump de wereldorde ten gronde richt die zijn voorgangers met bloed, zweet en tranen hebben opgebouwd, leidt niet tot algemene verontwaardiging en de relatie met onze welvaart en veiligheid wordt onvoldoende gelegd. De vraag wat voor land Amerika is geworden nu één man, president Trump, zonder noemenswaardige tegenstand zijn sloopwerkzaamheden verricht, wordt angstvallig vermeden.

Het laatste wapenfeit is de ontmanteling van het INF-akkoord dat de stationering van middellange­afstandsraketten met kernladingen in Europa voorkwam. Die wapens waren bedoeld om een kernoorlog tussen de Sovjet-Unie en Amerika tot Europa beperkt te houden zodat beide supermachten zouden worden gespaard. Europa zou dan in een radioactieve puinhoop veranderen, maar daar zaten de Russen en Amerikanen niet mee. Als Washington en Moskou maar gespaard bleven.

Gejuich

Om daar tegen te protesteren organiseerde Mient Jan Faber in 1983 de grootste demonstratie ooit en verzamelende hij 3,7 miljoen handtekeningen tegen de plaatsing van de middellangeafstandsraketten in Nederland. Die wapens werden vanwege hun korte vliegtijd als destabiliserend, dus bedreigend voor de wereldvrede gezien. De enige maatregel die tegen het gebruik van die raketten mogelijk was, was ze zelf als eerste te lanceren. Een foute inschatting was voldoende om heel Europa uit te moorden. Het INF-akkoord werd daarom met gejuich ontvangen. De raketten kwamen in het Air and Space Museum in Washington terecht.

De kwestie spleet destijds de Navo en dat lijkt nu weer te gebeuren. We zijn dus terug bij af. Waarom? Trump gelooft niet in verdragen. Het is America first en de rest van de wereld kan stikken. Hij blaast een cruciaal verdrag op dat essentieel is voor de veiligheid van Europa. De aanleiding? Rusland ontwikkelt de 9M729 kruisraket die in strijd met het verdrag is.

Ik zou zeggen: als Rusland het verdrag schendt, ga dan onderhandelen in plaats van een verdrag op te zeggen waardoor een nieuwe wapenwedloop dreigt. Poetin wil dat inmiddels ook. Maar Trump voelt zich door het verdrag vooral beknot in het pareren van de Chinese dreiging. Dit land investeert inderdaad hevig in middellangeafstandsraketten om te voorkomen dat Amerikaanse oorlogsschepen de Zuid-Chinese Zee in kunnen varen. Ook hier lijken mij onderhandelingen belangrijker dan het opzeggen van een verdrag.

De toekomst van het INF-akkoord wordt daarom een lakmoestest voor het Amerikaanse Congres. Omdat het verdrag door de Senaat is geratificeerd is kan het Congres zijn tanden laten zien. Gebeurt dat niet, dan is het evident dat Trump zelf de potentaat is die de wereldorde naar believen kan slopen en de wereldvrede op het spel kan zetten.

De column van Rob de Wijk verschijnt wekelijks in Trouw. 

Poland recently completed a major reshuffle of personnel at its Foreign Ministry. Since the Law and Justice Party (PiS) came to power in 2015, Soviet-era graduates of Russia's most prestigious academic institution - the Moscow State Institute of International Relations (MGIMO) - have been gradually dismissed from senior positions at home and abroad. Rather than diminishing Russian influence - purportedly exercised through MGIMO graduates - the move weakens vital expertise at a time when Russian-speaking specialists with the necessary regional knowledge, appreciation of current events, and contacts across the region are most needed.

Read Katarina Kertysova’s op-ed, published by the EUobserver here.

Photo credit Wikimedia 

The Global Security Pulse tracks emerging security trends and risks worldwide.

This month’s edition explores trends identified within the realm of political violence. This Pulse presents new and underappreciated developments regarding the effects of large-scale foreign infrastructure projects, the premature repatriation of refugees, and resource mismanagement on the prevalence of political violence, as well as how these recent trends and developments affect the contemporary international order.

The Global Security Pulse (GSP) is made using an advanced horizon-scanning methodology that relies on the manual monitoring of hundreds of validated foresight resources, the structured coding of signals, and expert assessment. The GSP product is based on the Clingendael Radar and has been further developed by The Hague Centre for Strategic Studies and the Clingendael Institute. It is part of the Strategic Monitor Program, which receives funding from the Dutch Ministries of Foreign Affairs and Defense.

Authors: Reinier Bergema, Esther Chavannes, Willem Oosterveld, Bianca Torossian (HCSS). Contributors: Peter Knoope (ICCT), Pieter Bindt, Tim Sweijs (HCSS), Danny Pronk (Clingendael).

Download the Pulse here.

Click here to access the methodology document.

DISCLAIMER

The research for and production of this report has been conducted within the PROGRESS research framework agreement. Responsibility for the contents and for the opinions expressed, rests solely with the authors and does not constitute, nor should be construed as, an endorsement by the Netherlands Ministries of Foreign Affairs and Defense.

In the beginning of 2018, the People’s Republic of China formally invited countries in Latin America and the Caribbean to join its Belt and Road initiative (BRI). Created in 2013, the BRI has mainly be seen as an endeavor to secure steady supplies of raw materials, principally from Africa and the Middle East, and to tie the economic fates of its Asian neighbors to that of China. The big question: why would China want to include the Caribbean and South Pacific in the BRI? As neither region is highly promising in terms of critical raw materials, speculation about Chinese engagement has focused on geopolitical motives.

HCSS’ latest report, ‘The Belt and Road Initiative Looks East,’ aims to understand the consequences of China’s dealings with the nations in the Caribbean and the South Pacific, and offers recommendations to the Netherlands and its strategic partners on how to respond to these developments.

In both regions, the Chinese engage in large-scale infrastructure projects, including building highways, hospitals and schools but also government buildings and presidential palaces. As is the case with BRI and related projects elsewhere, China’s economic inroads also have geopolitical consequences, and affects good governance at the local level. In the Caribbean, Beijing benefits from the strategic neglect on the part of the United States, which traditionally considered the Caribbean as its own backyard. In the South Pacific, China has shown actual interest in establishing permanent military bases, while countries in the region could face pressure to facilitate this because of their sizeable external debt to China.

The most important policy recommendations for the Netherlands and its partners include advice on how to help the islands’ societies to become more resilient to Chinese influence, economically, socially, and politically. This can be done by offering alternatives for Chinese loans and investments, including through supporting existing regional organizations; supporting good governance in the region through civil society; empowering local media outlets; teaming up with like minded countries who have interests in the region; and, when opportune, to reach out to China in seeking to make it a responsible security partner both in the Caribbean and in the South Pacific.

Click here for the report.

Hoe staat het toch met Nord Stream 2, die nieuwe pijpleiding die Russisch gas door de Oostzee naar Duitsland moet transporteren? Dat er veel op het spel staat is duidelijk. Het Duitse Uniper en Wintershall, Shell, het Oostenrijkse OMV en het Franse Engie vormen het consortium dat het miljarden kostende project met instemming van de Duitse en Russische regeringen uitvoert. Duitsland wordt gesteund door Frankrijk, Oostenrijk en Nederland, maar de Europese Commissie heeft grote twijfels.  

Bij het project botsen geopolitiek en commercie. De feitelijke aanleiding van deze botsing zijn conflicten tussen Rusland en Oekraïne over transit fees, gasprijzen en onbetaalde gasrekeningen. Hierdoor werd tussen 2006 en 2009 de doorvoer van gas naar sommige Oost-Europese EU-lidstaten gestaakt. Daarna volgde in 2014 de annexatie van de Krim waardoor de relatie tussen EU-lidstaten en Rusland verder vertroebelde. Datzelfde jaar nog kwam de Europese Commissie (EC) met een Energiestrategie, met onder meer een voorstel tot wijziging van een verordening uit 2010  voor voorzieningszekerheid van gas. Ook werden er stresstests uitgevoerd om de gevolgen te onderzoeken van een nieuwe leveringsblokkade van Russisch gas.. Conclusie: een langdurige verstoring van gasaanvoer zou vooral grote gevolgen voor de Oost-Europese lidstaten hebben.  

Uit de testen bleek dat de Europese lidstaten daarop geen goed antwoord hadden. Maar dat antwoord wordt steeds belangrijker omdat de verhoudingen de afgelopen jaren als gevolg van onbesuisde retoriek over kernwapens en de steeds omvangrijker wordende militaire oefeningen verder zijn verzuurd. Dit versterkte de overige conclusies van de stresstesten: diversificatie door het uitbreiden van het aantal leveranciers, vergroten van de LNG-import en massief inzetten op energie-efficiëntie en verduurzaming.

Ook was er de aanbeveling om met één Europese stem te spreken. In verband met dat laatste stelde de Europese Commissie in 2017 voor om de gasrichtlijn uit 2009 te amenderen. Er zou in toekomst alleen door Brussel direct met externe leveranciers als Rusland moeten worden onderhandeld. Pijpleidingen uit het buitenland zouden verder aan beginselen van de interne energiemarkt moeten voldoen dat het bezit en gebruik ervan gescheiden moeten zijn. Daardoor kan Rusland krachtiger onder druk worden gezet. Het is overigens de vraag of dit ook kan gelden voor pijpleidingen die door Exclusieve Economische Zones lopen, zoals Nord Stream 2. 

In ieder geval moet de EC weinig van die pijpleiding hebben omdat daarmee de afhankelijkheid  van Russisch gas nog groter wordt en de beginselen van de Energie-unie ondermijnt. Hierbij moet de EU minder afhankelijk worden van een handjevol energieleveranciers. Opmerkelijk is dat de EC een medestander heeft aan president Trump. Tijdens de NAVO-top in Brussel van afgelopen juli gooide hij Bondskanselier Merkel voor de voeten dat het treurig is dat Duitsland grote olie- en gasdeals met Rusland sluit, terwijl de VS Duitsland tegen Rusland moet beschermen. Hij legde bovendien een directe koppeling tussen de Amerikaanse bereidheid om Duitsland te beschermen en de Duitse onwil om de afgesproken twee procent van het BBP aan defensie te besteden. Trump heeft hier een punt. Trump zou Duitsland bovendien graag LNG leveren. De toezegging dat Europa meer LNG zou afnemen was overigens een van de resultaten van een deal tussen Commissievoorzitter Juncker en Trump om een dreigende handelsoorlog af te wenden. Probleempje: Juncker kan de lidstaten daartoe niet dwingen. Die bepalen hun eigen energiemix en leveranciers.

Merkel ziet het totaal anders. Ook zij heeft een punt. Zij wijst erop dat tijdens de donkerste dagen van de Koude Oorlog, Rusland een betrouwbare energieleverancier was en dat er weinig reden tot klagen over Gazprom is. Bovendien is LNG duurder. 

Hoe dan ook, Nordstream 2 gaat er hoogstwaarschijnlijk komen. Het probleem van Denemarken dat een deel van de leiding door zijn territoriale wateren zou moeten laten lopen, wordt niet opgelost. De druk van Trump op dat land is daarvoor te groot, Denemarken zelf, wil geen besluit nemen, dus wordt er een alternatief traject aangelegd. Probleem opgelost. 

Of niet? De grote vraag is immers wat Trump gaat doen. Ik vermoed dat het gezien zijn goede persoonlijke relatie met de Russische president Poetin en zijn slechte relatie met Merkel het voor hem belangrijker is om de bondskanselier te schaden dan Nord Stream 2 te blokkeren. Door de Russische leveranties te koppelen aan de Duitse defensie-uitgaven zou hij er in het meest zwarte scenario voor kunnen kiezen om Duitsland in geval van Russische agressie niet langer militair te steunen. Daarmee blaast hij de NAVO op. Dat hij nooit warme gevoelens voor deze organisatie heeft gekoesterd maakt dit scenario alleen maar waarschijnlijker.  

Lees de column van Rob de Wijk maandelijks terug in Energiepodium!

Tim Sweijs, Director of Research at The Hague Centre for Strategic Studies, spoke recently at the SEDE Public Hearing on "Artificial Intelligence and Its Future Impact on Security". 

This event was held at the European Parliament in Brussels and is a result of the increasing need for awareness and discussion surrounding artificial intelligence and its role in the future of security and defense. Within his testimony, Tim drew reference to two HCSS reports: “Artificial Intelligence and the Future of Defense” and “Playing To Your Strengths: A Different Perspective on Future Capabilities for the Royal Netherlands Army”.

To read the full testimony by Tim, please click here.

To watch both Tim's testimony and the entire hearing, please click here.

Ooit van Svante Arrhenius gehoord? Deze Zweedse wetenschapper schreef al in 1896 over de relatie tussen de uitstoot van CO2 en de temperatuurstijging op aarde. Hij zag industrialisatie als een van de boosdoeners. 

Sinds die tijd heeft het debat over klimaatverandering een zorgwekkend verloop gekregen. De discussie begon met een waarschuwing over de gevolgen van broeikasgassen. Vervolgens werd gediscussieerd over het voorkomen van klimaatverandering. En nu zijn we naar aanleiding van het recente VN-klimaatrapport bij de vraag aangekomen hoe we een catastrofe kunnen voorkomen. Want die zal volgens de klimaatwetenschappers ontstaan als de temperatuur met meer dan anderhalve graad stijgt. Om draconische maatregelen te nemen hebben we nog een jaar of twaalf. Het schokeffect dat ooit door de wereld ging toen de Amerikaan Jim Hansen in 1988 het Amerikaanse Congres voor de ­opwarming van de aarde waarschuwde heeft tot niets geleid.

Wie erkent hoe het klimaatdebat sinds Arrhenius is verlopen krijgt respect voor het optimisme van ­Diederik Samsom, een van de onderhandelaars voor het ­Nederlandse klimaatakkoord. Hij zag afgelopen zondag in ‘Buitenhof’ dat de wereld nog wel degelijk gered kan worden. Technisch schijnt het niet eens zo’n probleem te zijn. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het aantal windmolens dat inmiddels is geplaatst. Maar die windmolens ­laten ook zien wat het echte probleem is: de mens zelf. We willen die dingen niet in onze achtertuin.

We zijn bovendien goed in het bagatelliseren van de situatie en het uitstellen van maatregelen. Verzekeraar Roberts vroeg zich onlangs in The New York Times af waarom mensen in hun huizen blijven, terwijl ze weten dat een storm die zal verwoesten. Het antwoord? Ontkenning! Gewoon de waarheid niet onder ogen willen zien. Het zal wel meevallen. Dat soort redeneringen. Cognitieve dissonantie heet dat ook wel. Wat maakt die anderhalve graad uit? En twaalf jaar duurt toch nog lang? We negeren bewust complexe problemen waar we toch geen invloed op denken te hebben.

Wie betaalt de waanzin?

We lopen achter politici aan die zeggen dat het allemaal flauwekul is. Wilders twitterde naar aanleiding van een doorrekening van de kosten om Nederland rond 2050 klimaatneutraal te krijgen dat ‘de gewone Nederlander deze waanzin mag betalen’.

Zo’n tweet heeft effect als wetenschapsjournalist Marcel Crok in de Volkskrantbetoogt dat door de voorgenomen CO2-reductie van de regering de aarde met 0,0003 graden afkoelt. NRC factcheckte dit en gaf hem gelijk. Nederland is verantwoordelijk voor 0,35 procent van de mondiale uitstoot, dus heeft het op zich weinig zin wat Nederland doet. En wat maakt het uit wat ons land doet als Trump het klimaatakkoord van ­Parijs opzegt? Sinds deze week vindt ook hij dat klimaatverandering geen hoax is, maar hij ontkent wel dat mensen er verantwoordelijk voor zijn.

De voorwaarden voor een energietransitie zijn dus niet goed en de neiging om als land niet als eerste te handelen is groot. Om te winnen moet je samenwerken, wist Benjamin Franklin al. Zijn ‘we must hang together, or we shall hang separately’ is in de internationale strijd tegen de opwarming van de aarde wel erg actueel.

Lees wekelijks de column van Rob de Wijk in Trouw!

Het Westen, en met name de Verenigde Staten, pakt Saudi-Arabië nauwelijks aan na het verdwijnen van de Saudische journalist Jamal Khashoggi. Ook in Nederland duurde het even voor er gereageerd werd. Woensdag gaf minister Hoekstra pas aan dat hij toch niet naar Saudi-Arabië gaat voor een geplande reis. Waarom de westerse wereld zo mak en traag reageert? Olie, is een veelgehoord antwoord.

De NOS sprak onder andere met Lucia van Geuns. Lees het artikel hier.

Photo by arbyreed on Foter.com / CC BY-NC-SA

Als antwoord op de toenemende Russische dreiging houdt de NAVO in Noorwegen de grootste oefening sinds het einde van de Koude Oorlog. Tijdens Trident Juncture komen eind deze maand 50.000 militairen in actie. Onder wie 2200 Nederlandse in belangrijke rollen. Het vertrek van het amfibische troepentransportschip Zr. Ms. Johan de Witt uit de marinehaven van Den Helder vormde gisteren het officiële startsein van de Nederlandse bijdrage.

Ons land kreeg vorige week al een idee van hoe groot Trident Juncture wordt toen duizend Britse deelnemers in Hoek van Holland aan land kwamen. In lange colonnes trokken de vijfhonderd voertuigen van de zogeheten Black Rats over de A12.

De Telegraaf sprak met onder andere Tim Sweijs en Peter Wijninga. Sweijs: "Vorig jaar was het duidelijk dat de NAVO-lidstaten niet in staat waren snel een grote strijdmacht op de been te brengen. Daarom is men als een gek aan de slag gegaan om ervoor te zorgen dat de ultrasnelle reactiemacht die in 2014 werd opgericht daadwerkelijk snel operationeel kan zijn. Trident Juncture moet je zien als de finale test die moet uitwijzen of die inspanningen succesvol zijn geweest." 

Lees het volledige artikel hier.

Photo by Nik Morris (van Leiden) on Foter.com / CC BY-NC-SA

In this new HCSS Energy Transition Program article, Jan Frederik Braun and Lucia van Geuns argue that effective carbon pricing and climate-related disclosure should be key pillars of the Dutch commitment to formulate a new climate agreement before the end of the year.

Strengthening these pillars contribute to an international level playing field for climate action and is the only meaningful way for the Netherlands to contribute to lower global CO2 emissions.

Read the article by clicking here.

Also available is a shortened opinion piece in Dutch, which was originally published in the October edition of the Dutch Environment Magazine. Please click here to view. 

De verdwijning van de Saoedische journalist Jamal Khashoggi na een bezoek aan het Saoedische consulaat in Istanbul houdt de internationale gemoederen sterk bezig. Verschillende landen zijn bezig om hun banden met Saoedi-Arabië te heroverwegen, en menig hooggeplaatste persoon heeft een uitnodiging om het ‘Future Investment Initiative’ in Riyadh (‘Davos in de woestijn’) bij te wonen terzijde geschoven.

Ook de Nederlandse minister van Financiën Wopke Hoekstra was van zins om naar de golfstaat af te reizen. Welke belangen heeft Nederland eigenlijk in Saoedi-Arabië, en kunnen wij het ons veroorloven om niet op te komen dagen? De Telegraaf sprak hierover met Willem Oosterveld, Midden-Oosten analist bij HCSS. Het artikel is hier terug te lezen.

Photo via Wikimedia Commons