Dr. Alexander Klimburg, Director of the Global Commission on the Stability of Cyberspace, discusses regional differences in the ideologies underlying cyber conflict in the latest Flashpoint Collective Intelligence Podcast with Mike Mimoso, and he's seeing some disturbing trends worth listening to.

Listen the podcast here or get a direct download.  

As the internet has transformed economies and human communication, it has largely maintained a multistakeholder model in terms of internet governance. The public network is still characterized by its openness, innovation, and decentralized, transnational governance. 

More and more, however, political conflict has seeped online and the threat of military conflicts taking place in cyberspace looms as well. This dynamic threatens the open nature of the internet’s current governance model, according to Alexander Klimburg, a longtime adviser to governments on cyber conflict, critical infrastructure protection, and internet governance. 

In that light, Klimburg, who is the Director of the Global Commission on the Stability of Cyberspace Initiative and Secretariat and Director of the Cyber Policy and Resilience Program at The Hague Centre for Strategic Studies, has observed the widening rift between East and West and the use of information warfare driving a deeper wedge between these disparate doctrines. 

In this episode of the Collective Intelligence Podcast, recorded during the recent Black Hat conference in Las Vegas, Klimburg discusses how the East—Russia and China specifically—don’t view cyber conflict and cyberwar as a battle for critical infrastructure, as the West might. Instead, regime change is the nightmare scenario for those regions, Klimburg said, adding that Russia is attempting to extend to the internet the Communist tradition of the information sphere being the dominant sphere of decision making. By changing the multistakeholder governance model to a multilateral one, Russia believes it would have more stable control over cyber. 

Klimburg points out that the information security triad of confidentiality, integrity, and availability applies only in the West; Russia and China are less concerned about the status of data, and instead care only what it’s used for. “They care about narrative control,” he said. 

Klimburg expands upon this discussion point throughout the podcast, touching on the different philosophies and potential consequences of the current paths both sides are taking, and what it could mean as the U.S. approaches another presidential election season. 

The Collective Intelligence Podcast, presented by Flashpoint and hosted by Editorial Director Mike Mimoso, features regular interviews with a diverse set of industry experts and Flashpoint analysts on the latest information security news and industry trends.

Een paar jaar geleden voorspelde een Japanse collega dat de Zuid-Chinese Zee, Taiwan en de Senkaku-eilanden voor 2049 door China zijn ingelijfd. Ook Hongkong en Macau hoefden zich weinig illusies te maken. Welk excuus zal worden gebruikt voor deze ‘hereniging met het moederland’ kon hij mij niet vertellen. Maar inmiddels is voor Hongkong een dergelijk excuus voor inlijving in de maak.

Toen ik regeringswoordvoerder Yang Guang na de bezetting van het vliegveld hoorde zeggen dat demonstranten ‘ernstige gewelddadige misdaden’ plegen en ‘tekenen van terrorisme’ beginnen te vertonen, gingen bij mij de alarmbellen af. Als Hongkong zich in de ogen van de Chinese leiders daadwerkelijk tot een broeinest van terrorisme ontwikkelt, dan is dat zonder enige twijfel een goed excuus voor een interventie. Xu Hong, de Chinese ambassadeur in Nederland, stelde in Het Financieele Dagblad de demonstraties gelijk aan een ‘complot’ om Hongkong te ‘destabiliseren’. Ook dat is grond voor ingrijpen.

Geen oprisping

Dat door sommige demonstranten en de politie geweld wordt gebruikt staat vast. Maar de protesten zijn op zich geen oprisping van een paar extremisten die ineens de rechtsstaat willen ondermijnen. De huidige protesten begonnen begin juni als gevolg van wetgeving waardoor verdachten aan China kunnen worden uitgeleverd. Gevreesd werd dat ze daar geen eerlijk proces zouden krijgen omdat de rechtspraak aan de leiband van de Communistische Partij loopt.

De problemen ontstonden al toen de Britse lease van Hongkong in 1997 afliep. De afspraken die toen over de zelfstandigheid van de voormalige kroonkolonie werden gemaakt waren niet waterdicht. Inwoners van Hongkong vreesden dat Artikel 23 van de Basic Law, zeg maar de grondwet, voor politieke doeleinden zou worden gebruikt. Want dit artikel dwingt de regering van Hongkong wetten aan te nemen die niet strijdig zijn met de belangen van Peking. Ook zouden op grond van een nieuwe veiligheidswet die naar artikel 23 verwees, politieke activisten zonder vorm van proces kunnen worden vastgezet. In 2014 werd bovendien een kieswet aangenomen die Peking invloed kan geven op het bepalen van de uiteindelijke kandidaten.

Één land, twee systemen

Deze maatregelen werden als een uitholling gezien van het door Deng Xiaoping geïntroduceerde, en door Xi Jinping bevestigde beginsel van ‘één land, twee systemen’. De geleidelijke inperking van vrijheden leidde herhaaldelijk tot protesten die met de nieuwe uitleveringswet nu volkomen uit de hand lopen.

In Peking groeit het ongenoegen over de ‘ondankbare’ inwoners van Hongkong die misbruik maken van hun vrijheden. In eigen land haalt Xi de teugels strakker aan. Hij verandert China in een ongekende controlestaat waarin geen plaats is voor dissidente geluiden. Tot slot gelden de afspraken over de status aparte voor vijftig jaar. Gezien de huidige onlusten zou het mij niet verbazen als de Chinese leiders al eerder die afspraken intrekken.

De kwestie Hongkong wordt zo een lakmoestest. De Chinese leiders hebben altijd bezworen andere politieke systemen te respecteren. Als Hongkong zijn vrijheden verliest zal het Westen vrezen dat de economische en politieke invloed die China met zijn Belt and Road Initiatief in steeds meer landen krijgt, actief wordt aangewend om het politieke systeem in zo veel mogelijk landen in autocratische richting om te buigen.

Lees wekelijks de column van Rob de Wijk in Trouw. 

Purpose: This public consultation procedure seeks to solicit comments and obtain feedback on the definition of “Stability of Cyberspace”, as developed by the Global Commission on the Stability of Cyberspace (GCSC). The definition constitutes an important element of the GCSC Report that the Commission aims to launch in November 2019. For the same purposes, the Commission previously issued a Request for Consultations (RFC) on its Singapore Norm Package, which contains a set of newly proposed global norms to guide responsible state and non-state behavior in cyberspace.

Consultation period: Open from 14 August until 6 September 2019.

Methodology: Submit your feedback using the Template Guidelines to the GCSC Secretariat (cyber@hcss.nl) by COB 6 September 2019.

Current status: The proposed definition of Stability of Cyberspace is the result of contributions and consultations by GCSC Commissioners and the expert advisors, as well as consultations and joint meetings with external stakeholders. The intent of this RFC is to facilitate and encourage broader feedback from external stakeholders on the current deliberations of the Commission on its final report – in particular on the definition of Stability of Cyberspace as formulated below. 

Next steps: Once public comments have been received, the GCSC Consultation team (consisting of the GCSC Secretariat and Chairs of the Research Advisory Group) will collect the received comments and present them to the Commissioners at the next GCSC meeting. The GCSC may consider to implement the suggestions and/or feedback in the GCSC Report to be published by Q4 2019. All submissions will be handled confidentially and will only be read and used internally by the GCSC.

For more information, please see: https://cyberstability.org/news/request-for-consultation-definition-of-stability-of-cyberspace/

 Both the Netherlands and Germany are about to propose major new national climate measures. If the proposals become law, they will enforce some of the most stringent national targets for GHG reductions in the world. It’s why, on 22 August, Dutch Prime Minister Mark Rutte will host a meeting with German Chancellor Angela Merkel and her ‘climate cabinet’. Coordinated Dutch-German climate action can make these neighbouring countries role models for Europe and beyond, argue Jan Frederik Braun at The Hague Centre for Strategic Studies, Michael Pahle at the Potsdam-Institute for Climate Impact Research, and Mart van Bracht at Topsector Energy. The authors’ focus includes the Emissions Trading System (ETS) and carbon taxes, CCS, storage technologies and hydrogen. They explain how the European-wide deployment of such vital transition technologies will depend on laws that deliver clear and stable market signals. 

Dutch-German climate summit

On 22 August, Dutch Prime Minister Mark Rutte will host a meeting with German Chancellor Angela Merkel and her ‘climate cabinet’ (1). Both countries are about to propose and agree upon major new national climate measures.

In June 2018, a Dutch parliamentary majority presented a legislative proposal for a climate law with a greenhouse gas (GHG) reduction target in line with the Paris Agreement. Germany is going to present a similar proposal in September. If both proposals become law, they will codify two of the most stringent national targets for GHG reductions in the world.

These measures will force both countries to spearhead efforts that are needed for the deep decarbonisation of Europe and a European Green Deal.

Coordinated Dutch-German climate action is critical for Europe for three reasons:

I.              Europe needs to move towards a uniform carbon price. Extending the European Emissions Trading System (ETS) to all sectors in all member states should be the primary objective of EU climate-policy. Coordinated interim solutions by Germany and the Netherlands could initiate a policy pathway towards implementing such a uniform price (2).

II.            Within the EU there is practically no research and innovation (R&I) investment in potential game changers at the scale required for Europe’s deep decarbonisation: (i) carbon capture and storage (CCS); (ii) electrochemical or alternative storage technologies; (iii) and the large-scale production and storage of clean electricity with hydrogen. Germany and the Netherlands are, to a greater or lesser extent, engaged in scaling up efforts in all three fields.

III.           Clear and stable market signals such as a minimum price on carbon that increases over time in all sectors of the economy will accelerate the European-wide deployment of these technologies. The Netherlands and Germany could become role models for this approach.  

Joint Dutch-German carbon pricing would prevent potential ‘carbon leakage’ of Dutch companies transferring carbon-intensive industrial production to Germany for reasons of costs and laxer emission constraints (3). It would also limit the displacement of emissions to the Netherlands from the planned coal phase-out in Germany in terms of ‘rebound’ and ‘waterbed’ effects (4).

At the moment, both countries are on divergent pathways as they plan to introduce national carbon pricing measures with a focus on different sectors of their respective economies.

Dutch climate agreement

In order to flesh out the proposed climate law, the Netherlands has released an ambitious new climate agreement. In line with ‘Paris’, the agreement aims to reduce CO2 emissions via national reduction goals of 49% by 2030 and 95% by 2050, compared to 1990.

In order to achieve these ambitious targets, the Dutch climate agreement introduces measures such as:

• A national CO2 minimum price for the power sector. With a margin below the EU ETS price path, the Dutch CO2 price starts around 12 EUR per tonne of CO2 in 2020 and rises to approximately 32 EUR in 2030; well below the estimated ETS price of 46 Euro’s in that same year. At the same time, the Dutch aim for a CO2 minimum price variant on the regional level, i.e. with France, Belgium and Germany. Once established, this regional price path would be leading.
• A national CO2 charge for the Dutch industry on top of the ETS price. This charge is expected to start in 2021 at 30 EUR per tonne of CO2 and increase to 125-150 EUR per tonne of CO2 in 2030, including the ETS price. A direct consequence of the CO2 charge is that the tax burden on energy use for the Dutch industry is higher than in, for example, Germany.
• Cost reduction of new technologies, with CCS, i.e. subsidizing the latter in places where there are no demonstrable cost-effective alternatives at that time and with a ceiling of 7.2 Mton of CO2 up until 2030.
• Multi-year R&I programs that support the interweaving of sectors and provide the Netherlands with an international frontrunner position in fields such as sustainable hydrogen production and the electrification of industrial heat processes (power-to-heat) (5).

Germany’s upcoming climate law

Germany is in the midst of a political debate on realigning its climate policy in preparation of a new climate law to be adopted by the end of the year.

At the heart of the debate is how the country should introduce a price on carbon emissions in the sectors currently not covered by the ETS, such as transport and buildings, and for which each EU member state must reach annual reduction goals.

Germany’s GHG emission reductions have stalled in these non-ETS sectors. Therefore, the country is at risk of missing its binding EU 2030 target, which could translate into an additional eight billion Euro burden on the federal budget for the years 2021-2030.

Major controversial decision points are the choice of the instrument and the envisaged role of the European policy framework. The decisions will rely on studies commissioned by the Federal Environmental Ministry (BMU) and the Chancellery. The studies commissioned by the BMU analyse a carbon tax until 2030, which is the preferred instrument of the ministry. Perspectives for the carbon tax after 2030 and how it fits into the European climate policy landscape are not considered.

Commissioned by the Chancellery, the study by the German Council of Economic Experts, and the one by the Mercator Research Institute on Global Commons and Climate Change and the Potsdam-Institute for Climate Impact Research, call for a joint EU-wide instrument covering all sectors after 2030.

Both studies emphasize that for the interim period, both a CO2 tax and a national emission trading scheme could be suitable instruments, if properly designed. Furthermore, an important step towards eventually reaching an EU-wide policy is regional cooperation, for example with the Netherlands. This idea is gaining increasing attention in the German debate that a regional minimum carbon price could substantially limit the emission leakage effect of the Germany coal phase-out to neighbouring countries. 

In accordance with the Dutch climate agreement, Germany’s industry acknowledges that the selective use of CCS is necessary to eliminate process emissions in steel and cement production, steam reforming, as well as emissions from refineries and waste incineration plants.

Dutch-German-> European cooperation

The message for the Dutch-German climate summit on 22nd August is clear: (i) create stable market signals such as a minimum price on carbon from Germany, the Netherlands and more like-minded countries, and one that increases over time in all sectors of the economy. This will accelerate the European-wide deployment of low-carbon technologies and; (ii) clear the pathway towards an ETS for all sectors (Figure 1).

Figure 1: Dutch-German carbon pricing options towards an overarching ETS (source: Authors, adapted from MCC/PIK 2019).

This requires Dutch-German coordination on their new national climate measures, for example:

• Harmonize carbon prices ‘on top of the ETS’ and implement joint complementary technology/industrial polices in the power and industry sector. A complementary option already pursued in the Netherlands is to broaden the existing renewable subsidy scheme which supports the roll-out of CO2-reducing measures in the industry sector.
• In advance of a regional CO2 minimum price for the power sector, Germany should implement a minimum CO2 price and the Netherlands should increase it’s price level towards around 40 EUR per tonne in 2030, i.e. the approximate level required to meet Germany’s climate target in power sector. This could also make the country’s plan to phase-out coal plans through direct control obsolete.     
• Industry sector: Develop joint R&D roadmaps for large/scale production and transportation of CO2 and hydrogen.
• Market-enabling institutions could be created to coordinate and implement the construction of a CCS infrastructure that uses storage sites in the Netherlands to bypass the technology’s acceptance problem in Germany. These institutions would provide a central platform for coordinating carbon capture, transport and storage projects, thereby reducing the economic risks. A Dutch-German cluster approach could reduce costs by generating economies of scale.
• Build on the first infrastructure outlook by power and gas TSO’s TenneT and Gasunie and plan a cross-border and integrated energy infrastructure with power-to-gas as a cornerstone.
• Institutional: Create a regional cooperation platform for decarbonisation similar to that for the energy sector, i.e. the Pentalateral Energy Forum, or depart from an existing national institutions like Germany’s Working Group on Emissions Trading. 

The Dutch-German summit is thus an important moment for reflecting on respective national policy efforts and on how the pooling of resources could boost Europe’s flagging climate ambitions.

***

This article was first published in Energy Post on August 9, 2019.

***

Dr. Jan Frederik Braun is Strategic Energy Analyst at The Hague Centre for Strategic Studies.

Dr. Michael Pahle is Head of the Working Group “Climate & Energy Policy” at the Potsdam-Institute for Climate Impact Research.

Dr. Mart van Bracht is Director of the System Integration Programme, Topsector Energy.

Footnotes

(1)   In March 2019, Angela Merkel assembled top aides to form a climate cabinet with the aim of improving Germany’s climate protection record. Cabinet members include Finance Minister Olaf Scholz, Economy and Energy Minister Peter Altmaier and Environment Minister Svenja Schulze.

(2)   The question of how to get to a CO2 price is ultimately secondary. Introducing a national price, such as in the Netherlands and Germany, should only be interim solutions towards integration in the ETS.

(3)   Together with Flanders and the German state of North Rhine Westphalia, the Netherlands is home to the world’s fourth largest chemical industry cluster. Almost 20% of the sector’s total turnover at European level is generated by this ‘trilateral cluster’.

(4)   The ´rebound´ effect refers to the fact that by decommissioning coal-fired power stations in Germany the electricity price increases, and in turn remaining coal and lignite power stations connected to the German market can increase production. The ´waterbed` effect functions via the ETS, as carbon leakage reduces the demand for certificates and hence the price of emission allowances.

(5)   An example of the interweaving of sectors is the use of industrial waste heat for buildings.

What does the battle to control cyberspace mean for internet users? Dr. Alexander Klimburg, Director of Cyber Policy and Resilience Program at The Hague Centre for Strategic Studies, was interviewed by the BBC.

Listen to the interview here (starting at 42 minutes): https://www.bbc.co.uk/sounds/play/w172wyj7fq42fbk

De voedselproductie in de wereld staat onder druk. Europa’s landbouwbeleid moet daar rekening mee houden, schrijft Ingrid Jansen in NRC. Voedsel is inmiddels voor sommige landen een veiligheidsissue, en daarmee geopolitiek geworden. Dat is ook wat Rob de Wijk, kenner van internationale politieke verhoudingen, in 2012 al zei, en dat is nog steeds de situatie. De Wijk bepleitte een geleide wereldeconomie op het gebied van voedsel en grondstoffen. Europa moet hierin het voortouw nemen.

Lees het hele artikel bij NRC.

Oxford Research Group (ORG) is proud to have become an institutional affiliate of the International Military Council on Climate and Security (IMCCS). ORG Chief Executive Richard Reeve has also joined the IMCCS Council.

The IMCCS is a new consortium of international organisations including the Netherlands Institute of International Relations (Clingendael), the Planetary Security Initiative, the French Institute for International and Strategic Affairs (IRIS), the Hague Centre for Strategic Studies (HCSS), and the Center for Climate and Security (CCS) in the United States, which serves as the IMCCS Secretariat. The IMCCS is co-led by Secretary General Sherri Goodman, former US Deputy Undersecretary of Defense (Environmental Security), and Chair General Tom Middendorp, former Chief of Defence of the Netherlands.

The IMCCS is building a network of senior military and civil society leaders across the globe that will meet regularly, produce an annual World Climate and Security Report, drive communications and policy in support of international actions on the security implications of a changing climate, and amplify existing climate and security networks. So far, the Council has members from two dozen countries on six continents.

Building relationships with policy research institutes working on climate and security issues as well as pursuing dialogue with members of the national security community, is a priority for ORG as it develops its work on Climate Security in the UK context.

For more information, see: https://www.oxfordresearchgroup.org.uk/news/org-joins-international-military-council-on-climate-and-security

Han ten Broeke, Directeur Politieke Zaken bij The Hague Centre for Strategic Studies, sprak deze week met verschillende media over de opgelopen spanning in de Perzische Golf. Lees, beluister en bekijk hier alle nieuwsitems rondom de situatie. 

• "Moet het kabinet marineschepen sturen naar Iran?", vroeg het AD zich af op dinsdag 23 juli, en vroeg Han ten Broeke om commentaar. 
• RTL Z vroeg ten Broeke op 26 juli of beveiligers op schepen naar de Golf een oplossing zouden kunnen zijn. 
• Ook in de Volkskrant van 26 juli werd Han ten Broeke om commentaar gevraagd over een mogelijke Europese zeemissie. 
• NU.nl publiceerde op vrijdag 26 juli een uitgebreid interview met Han ten Broeke over de situatie in de Golf. 
• Op zaterdag 27 juli was Han ten Broeke te gast bij het NOS radioprogramma "Met Het Oog Op Morgen": houdt het nucleaire akkoord met Iran stand?
• Ook op zondag 28 juli vroeg de NOS ten Broeke om commentaar over de houdbaarheid van de Iran-deal. 

U.S. President Donald Trump issued an executive order in May restricting the access of foreign telecommunications suppliers to U.S. markets, signaling an escalation of the dispute between the United States and the Chinese telecommunications company Huawei. C4ISRNET, the digital magazine for the network-based defense community, spoke to Rob de Wijk about why the 5G debate is so important to the White House. 

Less than a week after Trump's order, Google decided to debar Huawei, a market leader in fifth-generation (5G) telecommunications technology, from some Android updates. Trump's move meant that future Huawei smartphones could lose access to apps on the Google Play platform, as well as some security updates, when a new version of Android is launched later in 2019.

The White House views Huawei’s participation in the construction of its 5G network as a security risk, and this year the Trump administration has led a campaign to encourage allies around the world to impose similar restrictions. The case highlights the potentially transformative implications next-generation technologies, including 5G, could have on military conflict. But given its role at the leading edge of military and intelligence deployments, one organization is paying special attention to these trends: the NATO special forces community.

“The 5G debate is so important in helping us to understand why the president of [the] U.S. makes such a big deal out of it,” Rob de Wijk, director at The Hague Centre for Strategic Studies, told C4ISRNET. State actors who “win” the race to understand and embrace these technologies will control critical infrastructure and accessibility to it throughout the world, he said.

Hyper war

De Wijk, who is a member of the headquarters’ special operations steering group, explained to C4ISRNET how the advent of these technologies was creating a multi-faceted counter strategy.

He referenced a series of operational requirements for the NATO special operations community. These included the creation of superior situational awareness and situational understanding (generated by using sensors and data from diverse suppliers and from all military domains, including cyber and space); the application of anti-access/area-denial bubbles around friendly force assets to bolster defense; the employment of agile and autonomous defense systems for self-protection; extensive use of unmanned systems with low observability qualities; covert tactics to optimize the use of submersibles and SOF; attacking enemy A2AD capabilities through a concerted multi-domain, multi-level strategy; and coalition efforts to ensure Freedom of Navigation/Movement in order to challenge territorial claims which attempt to channel sea traffic or deny access.

According to de Wijk, big data and AI will play an increasingly critical role in processing information into actionable intelligence. “In war-fighting scenarios, resilient defense concepts should consider ever tightening Observe-Orient-Decide-Act loops that are highly automated, particularly given the development of smart, supersonic, and hypersonic weapons, and of swarm tactics. Those developments could radically change the face of war with important consequences for navies around the world,” he suggested.

This form of ‘hyper war’ would allow artificial intelligence and machine learning algorithms to optimize decision-making processes, and potentially to take the human “out of the loop” in targeting cycles. Combined it would “drastically shorten [the time taken to move around] the OODA loop”. De Wijk said that, “governments willing to take humans out of the loop will have a decisive advantage. When you take humans out of the loop, it shortens the OODA loop dramatically. China and Russia are willing to do this… as opposed to Western countries.”

His message is similar to the future military leaders at the Pentagon have been describing in recent years.

Near-peer competition

As in the United States, any discussion of competition starts with China and Russia.

“China will not create a traditional bloc but will use its Belt and Road Initiative to create spheres of influence,” de Wijk said. “It will use debt trap policies for increasing its military footprint. Russia will try to establish a bloc made up by the former Soviet republics and will create new buffer zones including Ukraine, Georgia, and Moldova.” He told C4ISRNET that the NATO’s special operations headquarters had only recently started discussions regarding the threat of Chinese and Russian interference to national sovereignty in eastern Europe and the Indo-Pacific.

The NATO SOF Commander’s Conference, held in Dublin in March, represented the first time that the international special forces community had met to openly discuss Chinese and Russian threats in these specific areas.

Special operations are likely to center around the execution of strategic reconnaissance missions in the future to ensure ‘free and open’ access to areas such as the Indo-Pacific.

“NATO must do it differently and in a clever way and we need SOF for that”, de Wijk said. “A new global power struggle is emerging. The [new technologies] will facilitate China’s rise and military dominance. Asymmetric response is only part of the solution. Traditional SOF missions will remain important but more emphasis should be placed upon inter-state conflict and peer competition.”

Read the full article at C4ISRNET.

Han ten Broeke was van 2006-2018 Tweede Kamerlid voor de VVD. Als woordvoerder Buitenlandse Zaken ontwikkelde hij een groot respect voor militairen en werd in 2012 voorzitter van de vaste commissie voor Defensie. Ondanks dat hij de politiek heeft verlaten, blijft hij dat respect graag delen, schrijft hij in zijn column voor de Militaire Courant.

Militaire Courant, 26 juli 2019

Ze had ons gewaarschuwd: ‘Van de gesprekken met de Majesteit worden na afloop geen mededelingen gedaan.’ Gerdi Verbeet sprak ons toe als kinderen in een schoolbus op weg naar een uitje. Bij de haringkar naast het Binnenhof verzamelden we ons, de genodigde Kamerleden die een bezoek gingen brengen aan de koningin. Ons staatshoofd had lange tijd afgezien van die traditie, omdat Kamerleden na afloop nogal eens loslippig bleken te zijn. Ik zat in de bus naast Arend-Jan Boekesteijn, mijn even erudiete als exuberante VVD-collega en Defensiewoordvoerder. We hadden elkaar goed leren kennen, waren maatjes geworden. Vele avonden, vaak tot diep in de nacht, stoeiden we met spreekteksten die we de dag erna vol gloed voordroegen in de plenaire zaal van de Tweede Kamer. Maar die avond ging het mis. Arend-Jan versprak zich tegenover een draaiende RTL-camera over het gesprek met de koningin. Het was zijn befaamde en aanstekelijke enthousiasme, maar de rest is geschiedenis. Ik raakte een van mijn meest dierbare collega’s kwijt, want AJ moest de Kamer verlaten.

Van het ene op het andere moment werd ik woordvoerder van Defensie, kreeg een metershoge stapel dossiers over de F-35 en mocht nog diezelfde week de Defensiebegroting behandelen. Ik las me scheel. Collega’s waren mild als ik in het debat iets niet goed wist en minister Van Middelkoop nam een vaderlijke rol aan. Ik overleefde die eerste weken. En toen gebeurde het. De toenmalige Commandant der Landstrijdkrachten, Rob Bertholee, nam me mee naar Afghanistan. Voor een week mocht ik in zijn schaduw meelopen. Lopend door Chora kreeg ik mee hoe hard er gevochten was, inclusief Apache-helikopters en een pantserhouwitser. Ik vloog met generaal Bertholee mee naar Kandahar en Kabul. We liepen binnen bij een Amerikaanse 3-ster, die geen bezwaar maakte en me zelfs bij de briefing met zijn commandanten aanwezig liet zijn. Ik was onder de indruk van het enorme respect dat Bertholee op zijn eigen soepele manier afdwong, in welke omgeving hij zich ook bewoog. En van de pragmatische samenwerking tussen Generaal-Majoor Marc van Uhm en diplomaat Michel Rentenaar, die samen leiding gaven aan de Task Force Uruzgan. Samen in twee opengewerkte zeecontainers, met hun bureaus letterlijk tegen elkaar geplakt. Onbestaanbaar in enig ander Westers land dat een militair en een diplomaat op voet van gelijkheid een militaire missie vormgaven. Van Uhm commandeerde immers honderden militairen, waaronder een volledig gevechtsbataljon, terwijl Rentenaar leiding gaf aan een reconstructieteam van een handjevol gedreven diplomaten. Beide mannen toonden respect voor elkaar onder het besef: ‘Ik kan niet slagen zonder jou.’

Toen ik terugkwam had ik het te pakken: het Defensie-virus. Tot in mijn botten besefte ik dat, uit alle lagen van onze samenleving, alleen de beste karakters in staat zijn om dergelijke taken uit te voeren. Vanaf dat moment wilde ik voorzitter worden van de enige commissie in ons parlement waarbij je politieke standpunten niet uitmaken, zolang je het respect voor militairen maar deelt. Het enige wat me ervan weerhield was dat ik zelf niet in militaire dienst ben geweest. Hoeveel militairen ik het ook vroeg, overal kreeg ik hetzelfde antwoord: ‘Als je oprecht respect hebt en je wilt informeren over wat we doen en waarom, dan krijg je dat van ons terug.’ Daarom is het met het grootste genoegen dat ik het komende jaar op deze plek een column zal verzorgen. Soms met persoonlijke observaties, dan eens met een geopolitieke invalshoek. Nu ik, net als mijn maatje Boekestijn, de frontlinie van de politiek heb verlaten, is het een eer mijn gedachten te mogen delen met mensen wier leven daadwerkelijk afhangt van een frontlinie, waarover politici op zijn best gloedvolle betogen kunnen houden.

Deze column verscheen eerder in de Militaire Courant editie juni 2019.

Afbeelding: (v.l.n.r.) brigadegeneraal Van Uhm, luitenant-generaal Bertholee, Tweede Kamerlid Ten Broeke en de civiele vertegenwoordiger Rentenaar (c) Ministerie van Defensie

Groot-Brittannië stuurt een tweede oorlogsschip naar de Straat van Hormuz en heeft Europese landen gevraagd een gezamenlijke missie in de Golf op touw te zetten. Kan Londen op steun rekenen? Han ten Broeke, Director of Political Affairs bij HCSS, geeft commentaar in de Volkskrant.

Het kabinet buigt zich ook over een vergelijkbaar Amerikaans verzoek. Welke optie is het aantrekkelijkst?

De Europese, zegt oud-VVD-Kamerlid Han ten Broeke, verbonden aan het Den Haag Centrum voor Strategische Studies (HCSS). ‘Het Amerikaanse verzoek is ongemakkelijk, omdat Washington deels verantwoordelijk is voor de opgelopen spanningen in de Golf.’ De VS trokken zich eenzijdig terug uit het internationale nucleaire akkoord met Iran en verscherpten de sancties tegen het land. Europa en de andere betrokken partijen (Rusland, China) willen de deal overeind houden. Ten Broeke noemt een Europese missie ‘een unieke kans om druk op Iran uit te oefenen’. Iran weigert met de VS te praten, de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo zei deze week wel een dialoog te willen. Ten Broeke: ‘De Europeanen kunnen mogelijk het pad naar de onderhandelingstafel effenen voor zowel de VS als Iran, mits ze hun eigen belangen in de Golf serieus verdedigen.’

Wat is de juridische grondslag van een marinemissie in de Golf?

Een gevoelig punt voor het kabinet, weet oud-Kamerlid Han ten Broeke. In het regeerakkoord staat dat Nederland ‘bij voorkeur’ militaire missies uitvoert onder een volkenrechtelijk mandaat. Nederland is huiverig sinds het in 2003 politieke steun gaf aan de Amerikaanse invasie in Irak, zonder dat er een deugdelijk mandaat was. Een resolutie van de VN-Veiligheidsraad is het mooist, maar volgens politiek waarnemers niet haalbaar. Volgens Ten Broeke kan een operatie plaatsvinden met een beroep op het internationale zeerecht. ‘Het gaat om de bescherming van de vrije doorvaart van de koopvaardij.’ De Koninklijke Nederlandse Redersvereniging (KNRV) maakt zich zorgen over de veiligheid van zeevarenden. Daarom spreekt Ten Broeke over het recht op zelfverdediging.

Lees het hele artikel in de Volkskrant.

De vrije doorgang van schepen in de Straat van Hormuz staat onder druk. En dat op de belangrijkste doorgangsroute voor olietankers ter wereld. Wie denkt dat Nederlandse beveiligingsbedrijven profiteren van de opgelopen spanning in de zeestraat, komt bedrogen uit. Han ten Broeke geeft commentaar aan RTL Z. 

Vorig jaar is de zogenoemde Piraterijwet aangenomen. Daarmee worden private beveiligers onder bepaalde omstandigheden wél toegestaan op het moment dat Defensie geen beveiligingsteam kan leveren. De wet is goedgekeurd door de Tweede en de Eerste Kamer, maar nog niet van kracht. 

In de Straat van Hormuz zal de Piratenwet sowieso weinig veranderen, zegt voormalig VVD-Kamerlid Han ten Broeke, initiatiefnemer van de Piraterijwet. Dat komt doordat de wet puur gericht is tegen piraterij, terwijl hier de Iraanse marine en de Iraanse revolutionaire garde het gevaar vormen. 

"We hebben hier te maken met statelijke actoren. Dan geldt het zeerechtverdrag van de Verenigde Naties", zegt Ten Broeke, tegenwoordig verbonden aan het The Hague Centre for Strategic Studies. 

"Als er een confrontatie zou ontstaan tussen gewapende beveiligers op een schip en de Iraanse marine, dan behoren beveiligers zich te onderwerpen aan het bevoegd geachte gezag." 

Lees het hele artikel bij RTL Z. 

Met India's nieuwe ruimtemissie barst de strijd los over de macht op de maan. Maar ondertussen zijn alle grootmachten druk bezig met het militariseren van de ruimte. Zijn de sterren het nieuwe slagveld? Bernard Hammelburg praat erover met Patrick Bolder, Luitenant-kolonel van de Koninklijke Luchtmacht en Strategisch Analist bij HCSS, in de podcast van BNR De Wereld. Bolder schreef onlangs ook mee aan een rapport over de toekomst van de Koninklijke Marine. 

Nederland moet zich actiever mengen in de ruimterace

Nederland loopt achter op het gebied van informatie via satellieten. Het ontbreken van een ruimte-strategie vergroot onze militaire afhankelijkheid van andere landen. Dat zegt Patrick Bolder, Luitenant-kolonel van de Koninklijke Luchtmacht en ruimtespecialist verbonden aan het Den Haag Centrum voor Strategische Studies.

Volgens Bolder is het belangrijk om veel meer te investeren in eigen constellaties en deelnames aan samenwerkingsprojecten. Dat heeft ook te maken met militaire doeleinden. De Franse president Macron noemde het ruimtedomein kort geleden al een militair domein. Nederland zet volgend jaar zelf zijn eigen eerste stapjes met de militaire satelliet Brik 2, maar dat gaat niet gepaard met een militaire strategie. Bolder: 'We zijn nu enorm zuinig, terwijl het heel belangrijk is om onze informatiepositie te versterken. Die strategie moet aandacht hebben.'

Van wie is de maan?

Er is weliswaar een verdrag waarin vastgesteld is dat we de maan niet mogen gebruiken voor massavernietigingswapens. Maar daar houdt het op. Wat militarisering van de ruimte betreft, zijn er weinig regels. Volgens Bolder is dat soms een motief om deel te nemen aan de space-race: 'Het gaat om de macht, maar ook over afschrikking. Landen denken: “Als ik in de ruimte kan zijn, kan ik vanuit iedere richting wapens op jouw land afvuren”.

Luister de hele uitzending hier terug. 

Kamervragen

De uitzending leidde tot Kamervragen aan minister Ank Bijleveld van Defensie. De VVD wil opheldering over de ruimtestrategie van de Nederlandse krijgsmacht. VVD-Kamerlid André Bosman: 'Je moet de ruimte gebruiken voor de civiele toepassing en ook voor de militaire toepassing, daar moet je op voorbereid zijn. Ik vind het een positieve stap, maar ik ben wel op zoek naar waar het bij past en wat de strategie is.'

Zie: https://www.bnr.nl/nieuws/wetenschap/10385694/vvd-wil-opheldering-over-ruimtestrategie-defensie

At the fourth annual Planetary Security Conference (PSC 2019), participants had the opportunity to enrol in the Climate & Security Strategic Capability Game, a serious board game developed jointly by The Hague Centre for Strategic Studies (HCSS) with support from the Clingendael Institute.

This briefing note summarises key takeaways coming out of the game. This is of interest, as the participants represented a good mix of policy makers, diplomats, military personnel, development professionals, local and regional leaders, scientists and private sector representatives from across the globe.

The game was designed with the aim to increase awareness about relevant capabilities and capacities that are needed for conflict prevention in the context of climate change; to address what climate change will mean for the planning of policies, activities and operations of different ministries; and to discuss the role of militaries in climate change prevention, response and after-care.

The Climate & Security Capability game is based on serious gaming methodology. Serious gaming introduces game participants to strategic capability thinking, facilitates strategic discussions on what organisations are and/or are not capable of; makes it possible to assess existing capabilities and to identify capabilities that are lacking; and supports the transfer of knowledge on capability building as well as network development. In addition to helping identify promising new capabilities, exercises using serious gaming methodology help raise awareness and understanding of issues at stake.

The game was built around five climate change scenarios: 1) Deltas under pressure scenario; 2) increasing temperatures and heat waves in cities scenario; 3) long-term droughts scenario; 4) disappearance of Small Island Developing States (SIDS) scenario; and 5) the Arctic warming scenario.

To download the briefing note, click here.