Climate change could be 'catastrophic' in 20 years with risks to global security, writes SkyNews, about the “World Climate and Security Report 2020” by the International Military Council on Climate and Security (IMCCS). 

Commenting on the release of the report, Tom Middendorp - the chair of the International Military Council on Climate and Security General - said: "Climate change poses significant risks to global security, which could become catastrophic in the next two decades.

"The security community therefore has a responsibility to prepare for and prevent these threats, including through climate-proofing international security at all levels."

The report highlights water-shortages as one key area of concern and finds that rising authoritarianism, sharpened global competition and national agendas are hampering the needed cooperation among nations to address the security risks of climate change.

Read the full article at SkyNews.

Picture credit: Munich Security Conference (MSC)

Eigenlijk is ‘A very stable Genius’ een stomvervelend boek, schrijft Rob de Wijk in zijn wekelijkse column voor Trouw. Minutieus brachten twee journalisten van de Washington Post de eerste drie jaar van Trumps presidentschap in beeld. Maar na honderd pagina’s weet je het wel. Het is chaos in het Witte Huis. De president is een roekeloze, narcistische, impulsieve autocraat die geen idee heeft van zijn verantwoordelijkheden en bevoegdheden, op elke pagina iemand ontslaat en de verhouding met Amerika’s trouwste bondgenoten sloopt. Maar gezien zijn gestegen populariteitscijfers na de mislukte impeachment, blijkt zijn electoraat daar volstrekt niet mee te zitten.

En toch moet iedereen dit boek lezen. Het is de geschiedenis van het verval van de machtigste democratie van de wereld. Het grote probleem van Amerika is daarom niet eens Trump, maar dat democratie mensenwerk is en dat wetten krachteloos zijn als politici ze niet willen uitvoeren. De president, veel ministers en Congresleden blijken er geen behoefte aan te hebben de rechtsstaat te beschermen.

Precies dit is ook in Europa aan de hand. En dan heb ik het niet alleen over Polen, waar vanaf 2015 de regeringspartij Recht en Rechtvaardigheid (PiS) de bijl aan de wortel van de rechtsstaat zet. We zien hetzelfde in Hongarije en nu ook in Nederland.

Favoriete doelwitten van antidemocraten

Net als in Amerika zijn rechters en pers, twee pijlers onder de democratische rechtsstaat, favoriete doelwitten van antidemocraten. Dat daarmee de rechtsstaat ten grave wordt gedragen, zal ze een zorg zijn. Sterker, die rechtstaat remt hun autoritaire gedrag. Want door de rechtsstaat is hun wil geen wet.

Deze weken hebben we in ons land hiervan weer mooie staaltjes gezien. Wilders vond het minder-Marokkanenproces een ‘politieke poppenkast’ van rechters, die ‘verblind zijn door haat tegen hem en de PVV’. Baudet wil een einde aan de ‘politieke rol’ van rechters, die naar zijn smaak de regering te vaak terugfluiten.

Dat gebeurde met uitspraken over het terughalen van kinderen van IS-strijders uit Syrië, en over het terugdringen van broeikasgassen en stikstof.

Het echte probleem is dat gematigde politici geen goed antwoord hebben op dit soort retoriek. Kennelijk kunnen of willen parlementariërs ook in Nederland de rechtsstaat niet meer uitleggen. D66-leider Jetten deed nog een poging in ‘Nieuwsuur’, maar de meesten willen het gevecht niet aangaan of vinden dat hun weerwoord de aanhang van Wilders of Baudet toch niet bereikt. Dus gaan ze akkoord met de instelling van een parlementaire werkgroep ‘dikastocratie’ die moet onderzoeken of rechters op de stoel van de regering zitten. Minister van Staat Tjeenk Willink weigerde er zitting in te nemen. Terecht. Alleen al het instellen van de werkgroep zwaait twijfel over de integriteit van rechters.

Gematigde politici zijn ook verantwoordelijk

Als de rechter de burger in de genoemde zaken gelijk geeft, betekent dit dat ministers hun eigen wetten niet uitvoeren. Einde discussie. In plaats van een werkgroep in te stellen, hadden zijn collega’s Baudet de werking van de rechtsstaat moeten uitleggen en moeten zeggen dat als hem uitspraken van de rechter niet bevallen, hij de wet moet proberen aan te passen.

Omdat dit niet gebeurt, zijn gematigde politici even verantwoordelijk voor de teloorgang van de rechtsstaat als antidemocraten. Dat geldt zowel voor Europa als Amerika.

Rob de Wijk  is  hoogleraar internationale relaties en veiligheid aan de Universiteit Leiden en oprichter van het Den Haag Centrum voor Strategische Studies (HCSS). Hij schrijft wekelijks over internationale verhoudingen. Lees zijn columns hier terug.

Munich, Germany, February 13, 2020 —  This year climate change is more central than ever at the Munich Security Conference (MSC), the leading international forum for senior military, security and foreign policy leaders. with the release of the inaugural “World Climate and Security Report 2020” by the Expert Group of the International Military Council on Climate and Security (IMCCS). The release will be announced by General (Ret) Tom Middendorp, Chair of the IMCCS, at the conference’s “Apocalypse Now? – Climate and Security” opening event at 16:15pm CET on February 13 (open to the public), followed by an MSC event on the report at 16:00pm CET on February 15 (open to registered MSC participants). The IMCCS is a group of senior military leaders, security experts, and security institutions across the globe - currently from 32 countries in every hemisphere - dedicated to anticipating, analyzing, and addressing the security risks of a changing climate.

The report finds that security and military experts are increasingly concerned about the security implications of climate change, with many perceiving the risks to global security to be significant or higher in the next two decades, and recommends "climate-proofing" international security - including infrastructure, institutions and policies, as well as major emissions reductions to avoid significant-to-catastrophic security threats. 

In highlighting the key findings of the report, and the rationale for releasing it at the MSC, General Middendorp, former Chief of Defence of the Netherlands, stated:

“Climate change poses significant risks to global security, which could become catastrophic in the next two decades. As this report, and the 31-country International Military Council on Climate and Security shows, more and more military leaders are raising this alarm. It’s not just environmentalists. The security community therefore has a responsibility to prepare for and prevent these threats. That’s why we’ve brought the World Climate and Security Report to the Munich Security Conference.” - General (Ret) Tom Middendorp, Chair, IMCCS

The group’s Secretary General, the Honorable Sherri Goodman, former U.S. Deputy Undersecretary of Defense and now Senior Strategist at the Center for Climate and Security, stated:

“Major and urgent global emissions reductions are necessary in order to avoid significant, severe or catastrophic global security consequences in the future. That’s our judgment from a military perspective. For example, 93% of the climate security and military experts surveyed in our World Climate and Security Report assess that climate-driven water insecurity will pose a significant or higher risk to global security by 2030. That’s unacceptable, and the world’s security leaders must do as much as they can to avoid that future. We hope that the Munich Security Conference is the beginning of a major effort by the security community to address this global threat.” - The Honorable Sherri Goodman, Secretary General, IMCCS

Captain Steve Brock, U.S. Navy (Ret), Chief of Staff of the IMCCS and lead author on the report, highlighted that though militaries are raising the alarm, most of the solutions will be civilian:

“The security landscape is going to be disrupted significantly as a result of climate change. As military and security professionals, we are warning the public about this threat, But the solutions will mostly be civilian. That includes significant emissions reductions to avoid the worst effects of climate change, and investing heavily in the climate resilience of nations that need it in order to avoid instability, conflict and major humanitarian disasters.” - Captain Steve Brock, U.S. Navy (Ret), Chief of Staff, IMCCS       

Caitin Werrell and Francesco Femia, Managers and Senior Advisors of the IMCCS, and Co-Founders of the Center for Climate and Security, noted that significant security risks will affect all regions of the globe, and not just the most vulnerable:

“All regions of the world are facing significant security risks from climate change - not just the poorest, as we’re seeing in Australia and around the world. Though fragile regions face the most severe consequences in the short term, these risks are global and interconnected. The World Climate and Security Report 2020 shows this clearly - from climate threats to military bases and critical infrastructure in North America and the Indo-Asia-Pacific, to climate-exacerbated political instability in the Middle East, North Africa, Latin America and even Europe, nobody gets to hide behind their gates to weather this storm. It’s hitting all of us.” - Caitin Werrell and Francesco Femia, Managers and Senior Advisors, IMCCS

Bastien Alex, Senior Member of the Executive Committee of the IMCCS, highlighted rising authoritarianism as an impediment to global cooperation on addressing the threat, while also calling for avoiding unintended security consequences with our responses.

“As the report notes, ‘rising authoritarianism, sharpened global competition and national agendas are hampering the needed cooperation among nations to address the security risks of climate change.’ But as we figure out what to do collectively to address this risk, we should be careful. Some proposed solutions, including geoengineering, could create disruptions to global security if not implemented carefully.” - Bastien Alex, Senior Member of the Executive Committee, IMCCS

Michel Rademaker, Senior Member of the Executive Committee of the IMCCS and author of the Climate Security Game Results chapter of the report, highlighted the foresight and preparedness opportunities that exist in the world of strategic gaming.

“When thinking about the possibilities to mitigate climate security risks it is important to understand that there are multiple ways of doing so. Through the Climate Security Strategic Capability game, we’ve identified more than 40 specific capabilities that can be utilized either independently or in tandem to help governments and militaries prepare for these myriad and complex risks. Gaming them is a useful way to create better awareness and understanding as well as helping prioritize what to do next!” - Michel Rademaker, Senior Member of the Executive Committee, IMCCS.

While there has been a lot of progress over the past decades, with militaries and security institutions increasingly analyzing and incorporating climate change risks into their assessments, plans, and policies, the “World Climate and Security Report 2020” shows that the risks are increasingly urgent, and more must be done. This contributed to the report’s “Key Risks and Opportunities” findings, which headline the publication and are included below.

Key Risks: Significant or higher risks to global security under current circumstances

1. Water insecurity a global security risk: Climate change-exacerbated water insecurity is already a significant driver of instability, and according to 93% of climate security and military experts surveyed for this report, will pose a significant or higher risk to global security by 2030.
2. All regions facing increase in climate security risks (not just fragile/poor): Though fragile regions of the world are facing the most severe and catastrophic security consequences of climate change, all regions are facing significant or higher security risks due to the global nature of the risks. For example, 86% of climate security and military experts surveyed for this report perceive climate change effects on conflict within nations to present a significant or higher risk to global security in the next two decades.
3. Military institutions are increasingly concerned about climate risks: As reinforced by the 31 nations represented in the International Military Council on Climate and Security (IMCCS), an increasing number of national, regional and international security and military institutions are concerned about, and planning for, climate change risks to military infrastructure, force readiness, military operations, and the broader security environment.
4. Climate mitigation, adaptation  and resilience efforts are increasingly urgent to avert the significant security consequences of climate change, yet some proposed solutions such as geoengineering could present  negative second-order effects to global security, if not implemented carefully.
5. Rising authoritarianism, sharpened global competition and national agendas are hampering the needed cooperation among nations to address the security risks of climate change.

Key Opportunities: A path forward for global security cooperation on climate change

1. National, regional, and international security institutions and militaries around the world should advance robust climate resilience strategies, plans and investments, especially regarding climate implications for water and food security and their associated effects on stability, conflict and displacement, in their primary mission sets or lines of effort.
2. Security and military institutions should demonstrate leadership on climate security risks and resilience and encourage governments to advance comprehensive emissions reductions and adaptation investments to avoid those security disruptions. Military organizations can also lead by example through taking advantage of the significant opportunities to adopt lower carbon energy sources, and make progress on other greenhouse gases beyond carbon dioxide.
3. Climate-proofing development assistance for vulnerable nations which are likely hotspots of instability and conflict, as well as climate-proofing other policies affecting those regions, should be a priority for conflict prevention. Assistance should be aimed at climate resilience challenges such as water security, food security, and disaster preparedness.
4. The international community should embrace a Responsibility to Prepare and Prevent framework, given unprecedented foresight capabilities regarding the unprecedented risks of climate change. This includes ensuring all levels of government and civil society, including all national, regional and international security institutions, are prepared for the security implications of climate change.
5. Security institutions around the globe should integrate climate knowledge and training into institutional frameworks to ensure that knowledge and understanding of climate change threats permeates the organizational culture. For example, climate security curricula should be added to national and regional training and defense colleges, professional military education, and climate security should receive significant treatment in international security and military fora.

Read the World Climate and Security Report 2020: at the IMCCS website or here  

Direct inquiries to: Francesco Femia, ffemia@csrisks.org, What’sApp: +1-571-263-5691 

Find details of the report release at the Munich Security Conference: here

###

Who: The International Military Council on Climate and Security (IMCCS) is a group of senior military leaders, security experts, and security institutions across the globe, currently representing 31 countries, dedicated to anticipating, analyzing, and addressing the security risks of a changing climate. The group was founded and is administered by the Center for Climate and Security (CCS), an institute of the Council on Strategic Risks (CSR), in partnership with the French Institute for International and Strategic Affairs (IRIS), the Hague Centre for Strategic Studies (HCSS) and the Planetary Security Initiative of the Netherlands Institute of International Relations (Clingendael). These organizations form the Expert Group of the IMCCS.

BIJ WNL sprak Han ten Broeke over de gevolgen die de politieke crisis in Duitsland na de rel rond Alternative für Deutschland in deelstaat Thüringen ook voor Nederland zou kunnen hebben. 

Bekijk de hele uitzending hier terug. 

New Publication: “Mixed Signals: A Flawed Approach to Cyber Deterrence” by Dr. Alexander Klimburg, Director of the HCSS Cyber Policy and Resilience Program, in Survival, vol. 62 no. 1, February–March 2020, pp. 107–130.

The conduct and deployment of the United States Cyber Command’s (CYBERCOM) vision of ‘persistent engagement’ represents a radical departure from previous notions of conflict in cyberspace. It builds on a number of questionable assumptions about the international history and perception of cyber conflict, the role and strategic direction of information warfare, and the general dynamics of deterrence.

This article, commissioned in part as a White Paper for the US Cyberspace Solarium Commission, critiques the high-risk approach of persistent engagement to developing cyber deterrence. The destabilising effect of persistent engagement is likely not only to trigger new forms of retaliation but also accelerate the already rapid international proliferation of offensive cyber capabilities. In the worst-case scenario, it may even pose a risk to the internet as we know it.

The controversial U.S.’ doctrine of ‘active defence in cyberspace’ and strategy outlook to ‘defend forward’ represents a questionable turn in the development of cyber deterrence. Overall, CYBERCOM is being positioned less as a strategic-weapons carrier and a key element of an overall strategic-deterrence capability, and more as a special-operations command.

This article sequentially addresses the first, second and third order effects of persistent-engagement. Beginning with the first-order effects of ‘out of band’ and ‘diagonal’ retaliation, the author argues that the assessed impact of persistent-engagement via instances of cyber attacks is too simplistic. Alternative avenues of response by US adversaries through ‘conventional’ support for malign actors or cyber-enabled means which defy simple characterisations contest the myopic assessment of the efficacy of the current doctrine.

The latter section of the article delves into the second-order effects of persistent-engagement, particularly in respect to the strategic dilemma of asymmetry between large and small nation states within the fifth domain. The destructive potential of emerging cyber capabilities amongst smaller nation states may be orders of magnitude less than that of the United States or a near-peer cyber power, but still possess a minimal deterrence capability that, much like the small nuclear arsenals of France, the UK and China, could inflict an unacceptable level of retaliatory punishment on a potential aggressor, no matter their overwhelming technical superiority.

Finally, the article addresses the implications of weaponized information within the changing internet landscape. In this new environment, all information is likely to be treated as a potential weapon, and thus subject to government intervention and state negotiations. By effectively encouraging cyber conflict, the persistent-engagement vision greatly increases the appeal of the argument that a much stronger government role in achieving ‘cyber peace’ is needed, and that ultimately, this perilous domain needs an intergovernmental model to manage it.

The significant increase in all forms of offensive cyber behaviour against the US after 2013 has been described as a deterrence failure. Yet advocates of persistent engagement have been unable to explain why deterrence failed, or to express whether the failure was complete or only partial. Instead of publicly reinforcing its dominant posture and conflating transparency with propaganda, the United States might be better served by walking more softly in cyberspace even as it retains a big stick.

For any questions, please contact info@HCSS.nl or the author alexklimburg@hcss.nl.

HCSS presenteert “De Toekomst van de Landmacht”, een samenwerking van The Hague Centre for Strategic Studies en de Koninklijke Landmacht. In deze Podcastserie komen denkers en doeners van een nieuwe generatie aan het woord. Gastheer Tim Sweijs stelt de vraag: welke vernieuwingen en veranderingen zijn nodig om de landmacht klaar te stomen voor de toekomst?

Aflevering 1: Jelle van Haaster

In deze eerste aflevering van de serie spreken wij met Jelle van Haaster. Hij is verbonden aan de Nederlandse Defensie Academie en adviseur bij het 1 Civiel Militair Interactie Commando. Van Haaster deelt zijn visie op een breed scala aan cybercapaciteiten en bespreekt hun toegevoegde waarde in toekomstig militair optreden.

Luister de podcast hier via SoundCloud of hier via Apple Podcasts.

Aflevering 2: George Dimitriu

In de tweede aflevering gaat Tim Sweijs in gesprek met Luitenant-Kolonel George Dimitriu. George is hoofd Kennis en Innovatie van het Special Operations Command en gaat in deze podcast in op het snel veranderende karakter van moderne conflicten.

Luister de podcast hier via SoundCloud of hier via Apple Podcasts.

Aflevering 3: Martijn Hӓdicke

Majoor Martijn Hӓdicke, Commandant van de eerste Nederlandse eenheid Robots en Autonome Systemen (RAS), is onze gast in de derde aflevering. Martijn identificeert trends en ontwikkelingen in buiten-en binnenland, benoemt kansen en dreigingen, en ontvouwt zijn visie op de toekomst van RAS in de landmacht.

Luister de podcast hier via SoundCloud of hier via Apple Podcasts.

Aflevering 4: Sander Donker

In gesprek met Tim Sweijs laat Majoor Sander Donker van de afdeling Strategie en Plannen zijn licht schijnen op de toekomst van de landmacht. Eerder droeg Sander bij aan de Landmachtvisie Veiligheid is Vooruitzien, die  verder is uitgewerkt in Voorzien in Veiligheid. Multidomein operaties worden steeds belangrijker in modern conflict. Sander stelt, in dit kader, drie thema’s aan de kaak: informatiegestuurd optreden (IGO), vuur versterking op land, en de ontwikkeling naar een flex-force.

Luister op Soundcloud, Spotify, Youtube of Apple Podcasts.

Aflevering 5: Rob Morsink

Majoor Rob Morsink is onze gast in de vijfde aflevering. Rob werkt bij  het Kennis Centrum Grondgebonden Manoeuvre en is onder andere verantwoordelijk voor het opleiden van de nieuwe generatie landmachters. Tim Sweijs gaat met Rob in gesprek over het voorbereiden van soldaten met het eerste vuurcontact, de verbinding tussen mens en technologie, bijvoorbeeld het gebruik van videospellen voor trainingen en als laatste doet Rob een oproep voor de landmacht om meer te gaan experimenteren met technologie.  Dit alles met de nieuwe landmachtvisie in het achterhoofd. Volgens Rob betekent dit dat Defensie mensen de vrijheid moet geven te experimenteren om met nieuwe oplossingen te komen.

Luister op SoundCloud, Spotify, Youtube of Apple Podcasts.

Aflevering 6: Gwenda Nielen

In deze zesde aflevering hebben we socioloog luitenant-kolonel Gwenda Nielen te gast. Gwenda pleit ervoor inzichten uit de gedragswetenschappen en de sociale psychologie te gebruiken tijdens missies. De toekomst van de Nederlandse strijdmacht draait zeker niet alleen om de volgende generatie militaire hardware, maar gaat juist ook over een dieper begrip van de beweegredenen van mensen in conflictzones. Maar hoe krijgt dat precies gestalte? En welk militair optreden past daarbij? Van gedragswetenschappers on the ground tot het gebruik van deepfakes in sociale media, Gwenda laat haar licht schijnen op een brede portfolio aan nieuwe capaciteiten voor de landmacht van morgen.

Luister op Soundcloud, Spotify, YouTube of Apple Podcasts.

Aflevering 7: Meike Wolf

Majoor Meike Wolf gaat in deze aflevering met gastheer Tim Sweijs in gesprek over het inzetten van sociale wetenschappen binnen het Ministerie van Defensie. Voorop staat Meike’s intentie om de positie van de specialist binnen de organisatie te versterken, om de operaties van de krijgsmacht efficiënter te maken door middel van écht begrip over de denkwijze van de mensen in het inzetgebied. Hoe wil ze dat doen? Trainingen, een door Defensie aangeboden Bachelor of Master en een algemeen carrièreperspectief voor de specialist.

Luister op Soundcloud, Spotify, Youtube of Apple Podcasts.

Aflevering 8: Mark Michielen

In deze voorlopig laatste aflevering is kapitein Mark Michielen te gast. We spreken over Informatiegestuurd Optreden (IGO): wat het is, en hoe het de slagkracht van de Landmacht kan versterken. De Landmacht, zo betoogt Mark, moet veel meer en veel slimmer gebruik maken van sensoren in het fysieke en in het menselijke domein. 

Luister op Spotify, SoundCloud, YouTube of Apple Podcasts.

De Koerden willen buitenlandse IS-strijders toch zelf voor de rechter brengen in Syrië. Dat kan ook gevolgen hebben voor Nederlandse Syriëgangers. Er worden echter grote vraagtekens gezet bij de juridische legitimiteit van het plan. 

Het kabinet schreef in december aan de Tweede Kamer dat berechting door de Syrische Koerden volgens Nederland en andere Europese landen ‘noch mogelijk, noch wenselijk’ was. Rechtspraak is normaliter voorbehouden aan een rechterlijke macht binnen een staat. De Koerden beheersen wel grondgebied, maar zijn niet erkend als staat.

Han ten Broeke van het Den Haag Centrum voor Strategische Studies (HCSS) vindt die houding ‘wel erg formalistisch’, omdat het kabinet ook pleit voor regionale berechting van IS-strijders.

Volgens Ten Broeke heeft Nederland niet veel te willen: de eigen strijders terughalen wil het kabinet absoluut niet, maar meewerken aan berechting door Irak of Syrië, waar de doodstraf wordt toegepast, is ook geen optie. “De Koerden hebben weliswaar geen staat, maar we accepteren wel dat de Koerden IS’ers opsluiten. Ook dat is normaliter voorbehouden aan een staat. In deze puinhoop moet je het internationaal recht en pragmatisme verzoenen. Het volkenrecht is mooi, maar het kan ook een dwangbuis zijn waarin je jezelf naait.”

Lees het hele artikel terug in het Parool.

Gas production from small onshore and offshore gas fields in the Netherlands threatens to collapse completely in the coming decade, mainly as a result of a deteriorating investment climate. This will lead to higher imports of LNG and Russian gas than currently foreseen, which will have a strongly negative effect on greenhouse gas emissions. Those are the major conclusions of a new report from independent researchers Jilles van den Beukel and Lucia van Geuns published by The Hague Centre for Strategic Studies (HCSS), writes Natural Gas World magazine. 

Dutch gas policy has received a lot of publicity in recent years. The Dutch government decided in 2018 to phase out production from the giant Groningen field, which is now expected to be closed down in 2022. Nevertheless, production from small fields (i.e. all fields except “Groningen”) is continuing in the Netherlands. Although production from these fields has been declining since the turn of the century, mainly for geological reasons, they are still expected to deliver some 10 to 12 bn cm by 2030, according to official estimates.

These estimates, however, are called into question by Van den Beukel and Van Geuns, two well-known Dutch energy analysts, both with a geological background. In their paper, “The deteriorating outlook for Dutch small natural gas fields”, published by HCSS, an independent geopolitical think tank, the researchers argue that small fields production is more likely to be 5 bn cm by the end of the decade, and may very well collapse altogether.

Virtual standstill

The researchers note that exploration activity to find new offshore fields has dwindled to 20% of what it was in 2012. Exploration activity onshore has come to a virtual standstill, even though “there is no geological reason” for this “dramatic decrease”. They observe that the “exploration potential has stayed at a relatively constant level” and there is still “about 200-300 bn cm of (risked) exploration potential from the Dutch offshore.”

The two researchers ascribe this decline in exploration activity to a series of adverse policies from the Dutch government which have shaken the confidence of operators in Dutch gas prospects. These include negative tax measures (a “significantly worse tax regime than in the UK”), regulatory obstacles and delays (they cite the example of a discovery made offshore in 2017 which is expected to see first production in 2023 at the earliest), new very strict environmental legislation banning nitrogen oxide emissions, and strong resistance from local authorities to new onshore exploration and production activities.

These anti-gas measures must be seen in the context of “a (negative) change in the public image of natural gas in the Netherlands”, note the authors. In an earlier paper for HCSS, published in February 2019, Van den Beukel and Van Geuns had observed that the gas industry in the Netherlands has lost its “social license to operate” as a result of public concerns over induced earthquakes and climate change. The authors see no reason to expect any improvement in the investment climate. “If anything,” they write, “things are more likely to get worse rather than better.”

Negative spiral

The negative political and public sentiments towards natural gas production in the Netherlands threaten to set in motion a negative spiral, the authors warn, as operators become increasingly hesitant to invest in the Dutch gas sector. “It is becoming more difficult for Dutch subsidiaries to obtain funding from international head offices,” write Van den Beukel and Van Geuns. Making matters worse is that gas prices are expected to stay low in the medium term and production costs are likely to go up as “decreasing production results in higher unit operating costs”.

Van den Beukel and Van Geuns further note that a recent “lookback” study from EBN, the state entity that is a non-operating partner in all Dutch gas fields, shows that over the last decades official predictions of future production from the small fields have consistently overestimated real production.

For these reasons, the two researchers believe that the current official outlook of 10-12 bn cm of small fields production by 2030 is likely to be far too high. They believe 5 bn cm is more likely and do not rule out that “Dutch gas production in 2030 is about to cease completely”. They add that “this scenario becomes more likely if natural gas prices stay at the current low levels for an extensive period of time.”

Higher imports

According to the authors, a collapse of Dutch gas production would have adverse economic and environmental effects. They observe that gas consumption in the Netherlands as well as in the neighbouring countries is relatively stable and likely to remain so, as gas loses market share to renewables, but gains market share from the planned phaseout of coal power plants (both in the Netherlands and Germany) and nuclear power (in Germany). This implies that lower production in the Netherlands will necessarily lead to higher imports of LNG and Russian gas.

This is already happening, Van den Beukel and Van Geuns note. From 2014 to 2018 annual Gazprom pipeline exports to Europe increased from less than 150 bn cm to over 200 bn cm. In 2018 and 2019, the import of LNG into Europe started to rise significantly. European imports of LNG are now expected to be around 100 bcm for the 2020-2025 period, double the level of 2010-2017.

Higher imports of LNG and Russian gas not only cost money, they also have a negative effect on greenhouse gas emissions, the authors observe. While lower gas production in the Netherlands leads to lower national greenhouse gas emissions, the effect on total greenhouse gas emissions is the opposite. “Replacing Dutch gas by important gas results in significantly higher upstream emissions”, the authors note, as Russian gas and shale gas have much higher methane leakage.

In their paper, Van den Beukel calculate that “the replacement in the EU of Dutch gas by Russian gas and LNG negates all progress that has been made by increasing the share of solar and wind in the Dutch power mix.” The authors argue – in a separate opinion piece – that for this reason alone the government should take action to “save Dutch gas production.”

This article by Karel Beckman was originally published in Natural Gas World magazine, Vol.5, issue 3. 

Als we Afghanistan van de Middeleeuwen naar de tijd van de Verlichting zouden kunnen brengen is dat een megasucces, verzuchtte ik in januari 2011. In die tijd laaide het debat over een nieuwe politiemissie in Kunduz op. Die missie was nodig om de reputatie van Nederland op te poetsen. Het kabinet was daarvoor over de verlenging van de missie in Uruzgan gestruikeld. Nederland was niet langer een trouwe bondgenoot en raakte zijn stoel bij de G20 kwijt.

Het succes van de nieuwe missie werd bij voorbaat beperkt door belachelijke politieke randvoorwaarden. Van GroenLinks mochten de afgeleverde politieagenten niet voor offensieve doeleinden worden ingezet, moest Nederland bepalen waar ze zouden worden ingezet en moest er een volgsysteem komen. Maar dat was lastig met agenten in gebieden waar Nederlanders niet kwamen. Bovendien hadden veel agenten de naam Jan Mohammed en waren ze door het ontbreken van deugdelijke bevolkingsregisters soms op dezelfde datum geboren. En er moest aandacht worden gegeven aan lessen over vrouwen- en kinderrechten waardoor de opleiding onnodig verlengd werd. Den Haag had zijn eigen werkelijkheid gecreëerd die volstrekt niet aansloot op die van Afghanistan. In diezelfde column verzuchtte ik dat de discussie zo gepolitiseerd was dat een normaal debat op grond van rationele overwegingen nauwelijks meer mogelijk was.

Afleidingsmanoeuvre

Geen wonder dat een langetermijndoelstelling voor de missie ontbrak. Het is daarom niet verbazingwekkend dat het recente evaluatierapport van Buitenlandse Zaken constateerde dat de missie daarom onvoldoende kon bijdragen aan ‘het duurzaam versterken van de politie en het rechtssysteem’.

Maar de constatering die de meeste politieke verontwaardiging opriep, was het feit dat de resultaten van de missie te positief werden voorgesteld. De verontwaardiging leek op een afleidingsmanoeuvre om het eigen falen te verhullen tijdens het ontwerp van de missie.

De constatering deed ook sterk denken aan de onthullingen van de Washington Post in november 2019. De krant had een officiële evaluatie in handen gekregen waarin werd geconcludeerd dat de Amerikanen geen idee hadden hoe ze hun doelen in Afghanistan konden bereiken en vervolgens logen over de behaalde resultaten.

Eerlijke rapportages

Dat klinkt niet best, maar het is de vraag of regeringen ooit de waarheid over de voortgang van een missie willen vertellen. In reactie op de evaluatie van de politietrainingsmissie belooft het kabinet van wel: ‘de Kamer dient erop te kunnen vertrouwen dat informatie die over de missiebijdragen wordt gerapporteerd een zo correct mogelijke weergave is van de realiteit’. In de praktijk lijkt mij dat onmogelijk. De missie in Kunduz kon door die rare politieke randvoorwaarden nooit een succes worden. Eerlijke rapportages zouden de politieke en publieke steun van de missie ondermijnen. Dit zou vervolgens tot meer bemoeienis van de Kamer leiden, dat het succes nog verder zou ondermijnen. Ook is er de neiging te hopen op betere tijden. Waarom slecht nieuws melden als betere tijden gloren? Tot slot spelen tactische overwegingen een rol: maak je tegenstander niet wijzer dan hij is. In die tijd luisterden de Taliban mee.

Was het niet de Griekse schrijver Aischylos die vijfhonderd jaar voor Christus al zei dat in een oorlog de waarheid als eerste sneuvelt? Goede voornemens veranderen daar niets aan.

Deze column verscheen op 7 februari 2020 in Trouw.

Rob de Wijk  is  hoogleraar internationale relaties en veiligheid aan de Universiteit Leiden en oprichter van het Den Haag Centrum voor Strategische Studies (HCSS). Hij schrijft wekelijks over internationale verhoudingen. Lees zijn columns hier terug.

Just days after the Iowa caucuses, the first contests of the 2020 presidential race, HCSS data scientist Paul Verhagen will examine the increasingly important role that big data plays in the political arena during a lecture in Groningen.

Efforts to influence voters are as old as politics itself, but technological developments have led to the explosion of data-driven campaigns. Though it is not a uniquely American phenomenon, one can look at recent elections in the United States to see how the exploitation of big data is transforming politics. Both the Trump and Clinton campaigns, for example, attempted to harness big data to deliver electoral success during the 2016 presidential election.

At The Hague Centre for Strategic Studies, Verhagen focuses primarily on translating data analysis into concrete recommendations for clients. He has extensive expertise in quantitative research methods such as text mining, social network analysis and geo-political risk models. On the content side he primarily works on China related topics such as 5G and AI, as well as on trade related issues including the China-US trade war and Iranian sanctions.

Verhagen is also actively involved in US politics, he is co-author on a forthcoming book on the American presidency and a member of the executive committee of Democrats Abroad, the Netherlands.

The lecture will take place in the HeerenHuis, Groningen, on February 6th, at 20:00.

Voor Carré, nieuwsblad van de Nederlandse Officieren Vereniging, schreef Dr. Jaap Anten een artikel over China en de veronderstelde Nederlandse defensiekeuzes voor 2035, waarin hij refereert aan een recent rapport van HCSS over de toekomst van de Koninklijke Marine:

Een […] deel van de China-kenners heeft wel belangstelling. Veel Nederlandse defensiekenners oriënteren zich namelijk op Anglo-Amerikaanse defensiebronnen over China en identificeren zich veelal - zonder gebruik te maken van de kennis in Nederland zelf - nogal met het steeds negatievere beeld van dit land. Westers ingrijpen wordt in de regel gezien als positief, of in ieder geval als positief bedoeld. Een heldere vergelijking tussen Amerikaanse belangen en Amerikaanse vijandbeelden met de onze wordt op zijn best onvoldoende uitgewerkt. Ook niet voor de toekomst, de periode 2030 – 2035, waarvoor een recent rapport van het The Hague Centre for Strategic Studies (HCSS) is bedoeld: Geopolitics and Maritime Security: A broad perspective on the future capability portfolio of the Royal Netherlands Navy [34].

Op pagina 82 lezen we bijvoorbeeld: 'As the US considers China and Iran its principle adversaries, they are likely to take the lead in counter-A2AD operations in the South China Sea and the Persian Gulf. Where the US are leading, its allies - including the Netherlands - could be tasked to protect the adjacent SLOCs and choke points. It is unlikely that this will include strike operations from the sea.'

Als de VS, na eenzijdig het nucleair akkoord met Iran te hebben opgezegd, betrokken raken bij een ernstige escalatie, die ongetwijfeld de Straat van Hormuz omvat, kunnen Amerika's bondgenoten daar blijvend buiten de strijd blijven?

Mogelijk zal - onder verwijzing naar het boek De Nieuwe Wereldorde van HCSS-directeur Rob de Wijk - wel worden opgemerkt dat China in 2050 die orde behoorlijk zal bepalen [36]. Maar dat is ver weg en het zal de receptuur voor 2035 niet op zijn kop zetten. Een iets warmere wereld, ja, maar eentje waarin de veronderstelde eigen wereldorde vanwege het eigen veronderstelde moreel-juridisch gelijk - desnoods afdwingbaar met defensiematerieel, 'maar dan moet dat er wél komen!' - nog wel overeind blijft.

Lees het volledige artikel via Carré.

Nederland was een gasland, maar nu is het door het ongunstige investeringsklimaat voor bedrijven veel aantrekkelijker om naar het buitenland te gaan, zegt energiedeskundige Lucia van Geuns bij de NOS. De vraag zal in de toekomst moeten worden opgevuld met het extra importeren van gas.

Het afgelopen jaar is er geen nieuw gasveld ontdekt in de Noordzee. Ook is er minder naar gas gezocht: twee zoekpogingen, beiden tevergeefs. Het FD schreef daar vanmorgen over op basis van cijfers van TNO.

Dat er geen gas is gevonden is uitzonderlijk. Gemiddeld zijn er zo'n 10 zoekpogingen per jaar, en de helft daarvan succesvol, zegt TNO. Waarom nu niet? En is dat een probleem?

Liever zelf winnen dan importeren

Hoewel het standpunt van het kabinet is dat we op termijn van het gas af moeten, wil het kabinet nog steeds dat er gas wordt gewonnen uit de Noordzee. "Aardgas kan nu nog niet volledig vervangen worden door duurzame energie", zegt een woordvoerder. Dus moet dat gas de komende jaren ergens vandaan komen.

De gaskraan in Groningen wordt dichtgedraaid. Daarmee is de voornaamste bron van gas in Nederland de nieuwe gasvelden in de Noordzee.

Het alternatief is het importeren van gas uit andere landen, zoals Noorwegen en Rusland. Maar het ministerie heeft dat liever niet, omdat daar veel meer broeikasgassen vrijkomen bij de winning en later bij het transport. Daarnaast heeft eigen gaswinning volgens het ministerie ook voordelen voor de werkgelegenheid, en is Nederland zo minder afhankelijk van andere landen.

200 miljard kuub gas

Dat Nederland het afgelopen jaar geen nieuw gas heeft gevonden, betekent niet dat het gas er niet is. Onderzoeksorganisatie TNO berekent elk jaar hoeveel 'exploratiepotentie' de Noordzee nog heeft. Met andere woorden: hoeveel gas daar waarschijnlijk nog onder de bodem ligt.

Dat zit steeds rond de 200 miljard kuub gas. "Dat is significant", zegt René Peters, directeur gastechnologie van TNO. "Maar het moet voor bedrijven wel economisch rendabel moet zijn om dat gas te winnen."

“Nederland was een gasland, maar nu is het voor bedrijven veel aantrekkelijker om naar het VK of Noorwegen te gaan.” - Lucia van Geuns, onderzoeker The Hague Centre for Strategic Studies

En dat wordt bedrijven in Nederland niet makkelijk gemaakt, zegt Lucia van Geuns, energiedeskundige van The Hague Centre for Strategic Studies. Ze publiceerde vorige week een onderzoek over dit onderwerp.

"De procedures duren lang. Als er gas wordt gevonden kan het jaren duren voordat je dat er ook uit kan gaan halen". Daarnaast wijst ze op alle vertragingen door de stikstofproblematiek.

Stikstof

Wintershall, een aardgas- en oliebedrijf actief in de Noordzee, heeft van dat laatste het meeste last gehad. "We willen wel meer plekken aanboren, maar daarvoor hebben we vergunningen nodig en door de stikstofproblematiek loopt dat veel vertraging op", zegt een woordvoerder.

Die combinatie van factoren jaagt producenten naar het buitenland, schrijven Van Geuns en mede-onderzoeker Jilles van den Beukel. "Nederland was een gasland, maar nu is het voor bedrijven veel aantrekkelijker om naar het Verenigd Koninkrijk of Noorwegen te gaan".

Grotere aftrekpost

Het kabinet erkent dat het investeringsklimaat niet optimaal is en kondigde vorig jaar financiële prikkels aan om gaswinning hier aantrekkelijker te maken. Zo kunnen bedrijven nu een groter deel van hun investeringen van de belasting aftrekken.

Volgens Peters van TNO speelt die maatregel ook een rol in het gebrek aan gasvondsten. "Wij zien ook dat bedrijven op die maatregel wachten voordat ze gaan zoeken naar nieuwe gasbronnen". Staatsbedrijf Energie Beheer Nederland herkent dat beeld.

Van Geuns van The Hague Centre for Strategic Studies zet daar een kanttekening bij. "Die maatregel kan mogelijk wat meer investeerders trekken", zegt Van Geuns. "Maar het adresseert niet de andere oorzaken voor het ongunstige investeringsklimaat."

'Politiek gevoelige kwestie'

Van Geuns stelt in het onderzoek dat het investeringsklimaat de komende jaren niet aanzienlijk gaat verbeteren. "Gaswinning ligt op dit moment politiek ook erg gevoelig", zegt Van Geuns. Ze verwijst naar de discussie over klimaatverandering en de aardbevingen in Groningen.

De stikstofproblematiek heeft het vertrouwen in het Nederlandse beleid nog verder omlaag gebracht, staat in het onderzoek. Het gat tussen de vraag naar gas en onze eigen gaswinning zal in de toekomst moeten worden opgevuld met het extra importeren van gas, zegt Van Geuns.

Lees het hele artikel bij de NOS.

New paper out now! To read, click here.

The international community has been vividly discussing ways to control the use of autonomous weapon systems (AWS) by military forces. Throughout the process, both legal and non-legal solutions have been proposed aiming to improve accountability, ethical and legal standards, and verifiability of the autonomous systems.

HCSS surveyed the landscape of proposed solutions in order to identify potential gaps in the regulatory regime and additionally conducted an interactive session with experts from various related fields to identify the practical shortcomings of the regime.

This study identified that the current regime is sufficient to address the risks and threats of autonomous weapon systems. At the same time, further efforts are necessary to strengthen the regime.

Accordingly, the following recommendations are presented to policymakers:

•             promote domestic and international legal compliance;

•             increase technical literacy in order to streamline technological solutions in policymaking;

•             implement legal and ethical standards in the relations with contractors; 

•             strengthen cooperation of epistemic communities to improve the exchange of knowledge;

•             take the lead in the process of translating domestic standards into international principles.

Would you like to know more? Download the paper here, or click on the PDF button on the right.

Photo credit: Naval Surface Warriors

Rotterdam zag in 2019 een recordaantal containers binnenvaren. Die groei wordt echter bedreigd door Zuid-Europese havens, die met Chinese steun onder de vlag van de nieuwe zijderoute steeds meer naar zich toe trekken. „Een politiek project van de bovenste plank”, zegt Rob de Wijk in de Telegraaf. 

Piraeus is één van de eindstations van China’s nieuwe zijderoute, ook bekend als het Belt and Road-initiatief. Een project waarbij de Chinese overheid met inmiddels tientallen landen, recent nog met Italië, akkoorden heeft gesloten over de bouw van spoorlijnen en havens. Vaak leent Peking het geld uit voor de aanleg. Wat er gebeurt als die lening niet kan worden terugbetaald, kunt u navragen in Sri Lanka. Na het missen van een rentebetaling kon de eilandstaat de sleutels van de militair en logistiek belangrijke containerhaven in Hambantota aan Peking overdragen. 

Volgens Rob de Wijk (The Hague Centre for Strategic Studies) is dit een blauwdruk van de Chinese methode. Hij wijst ook op een door China gefinancierd project in Europa’s achtertuin, Montenegro, van een dure snelweg die feitelijk nergens heen lijkt te gaan. „Er is een clausule uit het contract uitgelekt. Die stelt dat als de Montenegrijnen niet kunnen terugbetalen, ze met infrastructuur moeten betalen. Het zou kunnen dat er dan een haven gevorderd wordt.”

De Wijk noemt de zijderoute een ’politiek project van de bovenste plank.’ Volgens hem onderschat zowel de havenwereld als de Nederlandse Tweede Kamer dat. Het doel is China maximaal grip te geven op internationale goederenstromen. En hoewel Chinezen best willen samenwerken - er zijn immers ook de nodige Chinese bedrijven actief in de Rotterdamse haven - geven ze uiteindelijk de voorkeur aan controle. Die hebben ze bij een aantal Zuid-Europese havens wel, in Rotterdam niet. Nederland is ook niet aangehaakt bij het Belt and Road initiatief.

Lees het hele artikel bij De Telegraaf. 

A row between France and Turkey over a pledge by world leaders not to interfere in Libya has escalated after a French aircraft carrier reportedly spotted a Turkish frigate operating in breach of a UN arms embargo on the country. Dr. Willem Theo Oosterveld, senior fellow at The Hague Centre for Strategic Studies, commented on the incident to Arab News.

Oosterveld said it is not very likely that the EU will impose sanctions on Turkey as a result of Turkey’s arms embargo violation due to the disagreement between the EU members on Libya issue.

“And they would not want to further escalate tension with Turkey as there is already an ongoing dispute in the Eastern Med over gas drillings, for which the EU already adopted a sanctions framework back in 2019. Also, there is little appetite to see Turkey put pressure on the EU-Turkey deal as a new migration pact is to be discussed among EU member states in the coming months,” he told Arab News.

Read the full article at Arab News.