De Noord-Koreaanse leider Kim Jong-il is net een stampvoetende kleuter die in een vuurwerkwinkel vuurpijlen en rotjes afsteekt om zijn zin te krijgen. Dit doet hij niet om een goed vredesakkoord of voedsel voor zijn lijdende volk af te dwingen. In dictaturen draait alles om de macht en het overleven van het regime. Net als destijds de Servische president Slobodan Milosevic, heeft Kim Jong-il belang bij vijanden, aanhoudende crises en een lijdende bevolking. Milosevic maakte de fatale inschatting dat de Navo niet zou aanvallen (de Kosovo-oorlog leidde tot zijn ondergang), maar Kim Jong-il lijkt handiger. Hij maakte de internationale gemeenschap vleugellam door voor ’bondgenoot’ China net niet over de schreef te gaan, waardoor de wereld niet hard kon optreden. Bovendien wist hij dat een grootschalige militaire interventie voorlopig was uitgesloten omdat de Amerikanen met handen en voeten aan Afghanistan en Irak zijn gebonden en Obama niet nog een oorlog wil.
Het feit dat hij baat heeft bij een permanente crisis blijkt uit het gedrag van hem en zijn vader en voorganger, Kim Il-sung. Toen begin jaren negentig bleek dat Pyongyang zijn nucleaire programma niet wilde bevriezen, overwoog president Clinton de installaties te bombarderen. Dreigen hielp niet en in 1994 gooide Clinton het over een andere boeg. In ruil voor bevriezing van het atoomprogramma bood hij een kernreactor aan. Maar Noord-Korea ging door met de ontwikkeling van kernwapens, waarop president Bush besloot het land economisch te ruïneren en beslag te leggen op de bezittingen van de leiders. Daarop gooide Kim Jong-il in 2003 alle wapeninspecteurs het land uit, haalde splijtstaven uit de kluizen en versnelde het atoomprogramma. Vervolgens trachtte Bush de Grote Leider in 2007 te paaien door verzachting van de sancties in ruil voor ontmanteling van het atoomprogramma. Er kwam een akkoord, maar dat werd in december 2008 door Kim opgeblazen uit onvrede met de controle op zijn atoomprogramma en omdat Amerika het land niet snel genoeg afvoerde van de lijst van terroristische staten. En dan deze week een kernwapentest en raketlanceringen.
Niets werkt om Noord-Korea in bedwang te houden, omdat Kim alles aangrijpt om de relatie met de buitenwereld kunstmatig onder spanning te zetten. Daar heeft hij duidelijk baat bij. Met kunstmatige vijandbeelden kan hij de misleide bevolking achter zich houden. Gebrek aan eerste levensbehoeften is de schuld van die buitenwereld, maar hij, de Grote Leider, verdedigt manmoedig het socialistische vaderland met raketten en atoombommen die symbool zijn voor de onverzettelijkheid van dit communistische openluchtmuseum. Toch is dit een succesvolle strategie. Uit de geschiedenis blijkt dat een door de buitenwereld bedreigde, hongerende bevolking niet in opstand komt. En de derde generatie Kim lijkt nu zijn door een beroerte getroffen vader te kunnen opvolgen.
Er zijn geen goede maatregelen te bedenken om Kim Jong-il tot de orde te roepen. Wel wordt overwogen Noord-Koreaanse schepen in het kader van het Amerikaanse Proliferation Security Initiative te doorzoeken op illegale onderdelen voor raketten en kernwapens. Zeker nu Zuid-Korea meedoet, zal dit Kim Jong-ils zaak intern alleen maar sterker maken. Kim Jong-il heeft zijn zuiderbuur al met oorlog bedreigd als zijn schepen daadwerkelijk worden doorzocht.
Dit brengt de meest risicovolle optie dichterbij, zeker nu China zich ook geschoffeerd voelt. ’Decapitation’, eliminering van de communistische leiders in het Kremlin was tijdens de Koude Oorlog een geliefd thema. Het zou mij niet verbazen als op de achtergrond aan plannen wordt gewerkt om het Noordkoreaanse regime door middel van geheime operaties en luchtaanvallen in één klap uit te schakelen.
Trouw
Experts
Related Content
