Leugens en halve waarheden ondergraven ons democratische proces, in Oekraïne kunnen ze tot oorlog leiden. Dat schrijft Han ten Broeke in een opiniestuk voor Tubantia. Hij sloeg het samenwerkingsakkoord met Oekraïne er nog eens op na, waarover in 2016 een referendum werd gehouden.
Tijdens het raadgevend referendum in april 2016 over een samenwerkingsakkoord met Oekraïne vlogen de verzinsels en de leugens van de tegenstanders je om de oren. De ergste was wel die beweerde dat we met dit samenwerkingsverdrag over de economie regelrecht een oorlog met Rusland in zouden worden gezogen. Ook zouden wapens aan Oekraïne geleverd kunnen worden door dit verdrag, en zou Oekraïne vast en zeker lid worden van de NAVO.
Niemand las verdrag
Ongeveer twee derde van de Nederlanders, waarvan slechts een derde de moeite had genomen om te komen opdagen, stemde voor deze onzin en dus tegen het verdrag. Helemaal niemand had dit verdrag gelezen. Vertrouwd werd op de uitspraken van Jan Roos en Thierry Baudet, wier politieke carrières hier respectievelijk eindigde en begon. Ik las het verdrag wel. Daarom weet ik wat er klopt, en wat niet.
Levens op het spel
In 2016 deden media verslag van het circus rondom het referendum alsof er levens van afhingen. Vandaag staat de krant vol over de crisis tussen Oekraïne en Rusland en staan er daadwerkelijk levens op het spel. Maar geen enkele krant sloeg het samenwerkingsverdrag er nog eens op na, nu de oorlogsdreiging reëel is. Daarom doe ik het voor u. Want zes jaar na dato is het tijd om de rekening op te maken.
Wapenleveranties
De huidige lappendeken van NAVO- en EU-landen die wel of niet wapens willen leveren bewijst het eigenlijk al. De Turken leveren bewapende Bayraktar-drones, de Britten leveren vliegtuigladingen vol anti-tankraketten, de Tsjechen leveren 152-millimetergranaten, Estland levert Javelinraketten, Litouwen en Letland komen met Stingers. De Duitsers daarentegen sturen een hospitaal en vijfduizend helmen. En ze blokkeerden een wapenleverantie uit Estland, omdat er Duitse onderdelen in de wapens zaten. De Duitse nationale wet verzet zich namelijk tegen het leveren van wapens aan conflictlanden.
Zonder militairen
Nederland dubt en weegt en wil wel graag leveren, maar weet nog niet precies wat en het liefst pas over enkele weken en sowieso zonder begeleidende militairen. De Belgen en de Spanjaarden hangen er ergens tussenin. Sommige EU-landen achten ook een Europees exportverbod op wapens onverenigbaar met levering. Verder is het opvallend dat het vooral niet-EU landen zijn, zoals de VS, Canada, Turkije en het VK die de Russische dreiging op ons continent willen bevechten. Maar niemand, helemaal niemand heeft het over het samenwerkingsverdrag, waar 2,5 miljoen Nederlanders hartstochtelijk tegen stemden. Zelfs de Russen hebben het er niet over. En dat terwijl Westerse wapens hun grote grief zijn.
Pure bangmakerij
Voor liefhebbers en tegenstemmers van het Verdrag; zie artikelen 11 en 12. Wel staat er in art 11 iets over non-proliferatie dat het binnenrijden van een Russische BUK in de Donbass verbiedt, die 193 Nederlanders in vlucht MH17 het leven kostte. Die andere grief is het mogelijke NAVO-lidmaatschap van Oekraïne. En hoewel artikelen 7, 9 en 10 reppen over conflictpreventie, consultatie en dialoog is het NAVO-lidmaatschap verder weg voor Oekraïne dan ooit. Er is op dit moment zelfs niet een NAVO-land dat daar nog voor pleit. En tot de Amerikanen toe zeggen alle NAVO-landen geen troepen te willen sturen. Pure bangmakerij van het Nee-kamp dus.
Import kip
Klopt er dan helemaal niets van de kritiek van de tegenstanders? Toch wel. Zo exporteerde Oekraïne veel meer kip dan was aangenomen. Het verdrag maakt immers tariefvrije import mogelijk en daar dreigden Nederlandse pluimveehouders de dupe van te worden. Europarlementariërs Jan Huitema (VVD) en onze eigen Annie Schrijer-Pierik (CDA) zorgden ervoor dat het verdrag opnieuw werd bekeken. Een halve waarheid dus. Leugens en halve waarheden ondergraven ons democratische proces, maar in Oekraïne kunnen ze tot oorlog leiden.
Bron: Tubantia