Nederlandse grondtroepen in Libië is te veel gevraagd

Het G-woord is gevallen. Althans bij GroenLinks. Want Mariko Peters sluit niet uit dat het Libische volk uiteindelijk met grondtroepen moet worden gesteund in zijn strijd tegen Kadafi.

Wat dat Libische volk precies is, is mij niet helemaal duidelijk. Want in het westen is het overwegend rustig. Zo keren de 1,7 miljoen inwoners van Tripoli zich nog niet tegen de Libische leider. In Libië lijken vooral stammen tegenover elkaar te staan. Zo bezien is er geen sprake van een Libisch volk, maar van Libische volkeren. De Navo heeft partij gekozen voor één of meer daarvan en lijkt daarmee onderdeel van een burgeroorlog te zijn geworden.

Maar goed, laten we aannemen dat een interventie met grondtroepen zinvol is en dat ook de Navo daarvoor in is. Wat kan Nederland dan bijdragen? Waar zetten we bijvoorbeeld die troepen aan land? Buurlanden Egypte en Tunesië hebben falende regeringen en liggen uit de richting. Bevrijd gebied, zeg de haven van Benghazi, lijkt een aantrekkelijke optie. Het transport van een landmachtbataljon met materieel is niet het grootste probleem, want Nederland blijft beschikken over zeetransport. Kadafi moet alleen geen mijnen voor de kust leggen, want Defensie beschikt straks alleen nog over wat mijnenvegers voor de Nederlandse kust.

Vanuit Benghazi moet worden opgerukt naar het westen. Daarvoor zijn pantservoertuigen en tanks nodig. Want je wilt je soldaten niet onbeschermd de woestijn in sturen. En er is veel vuurkracht tegen Kadafi’s troepen nodig. Tanks dus. Helaas. Nederland stoot al zijn tanks af. De vuurkracht van de tank moet door de Apache gevechtshelikopters worden overgenomen. Helaas. Apaches kampen met een munitietekort.

Vuursteun voor onze militairen is dus een absolute noodzaak. Zijn er nog alternatieven? Helaas. Boordkanonen van fregatten voor de kust hebben een te gering bereik. Dan maar kruisraketten. Helaas. Politici wilden die niet. Ze zouden te offensief zijn en ons dwingen in de beginfase van een conflict mee te doen. Dat was onacceptabel. Maar deskundigen wisten allang dat die redenering niet klopte. Gelukkig is de luchtmacht al boven Libië actief met zes F-16’s, waarvan twee in reserve. Veel meer dan dat kunnen het niet worden. Die F-16’s mogen momenteel alleen maar patrouilleren en niet bombarderen. Dat zal dus moeten veranderen.

En dan de vraag hoeveel militairen Nederland kan sturen. Mede op initiatief van GroenLinks worden vijfhonderd militairen naar Kunduz gezonden. Helaas. Dit blijkt in de praktijk ongeveer alles te zijn dat de landmacht nu kan inzetten. Met een beetje moeite kan mogelijk nog een operatie van die omvang worden uitgevoerd, maar daarvoor ontbreekt voldoende logistieke ondersteuning en het geld. Geld en middelen gaan dus op aan de operaties in Afghanistan.

Politieke ambities en de staat van de Nederlandse krijgsmacht lijken dus uit balans. De bezuinigingen zijn zo ver doorgeschoten dat Peters’ gedachten, afgezien van een symbolische bijdrage, onuitvoerbaar zijn geworden. Feitelijk heeft Nederland, met instemming van GroenLinks, alles wegbezuinigd dat juist voor deelname aan een grondoorlog in Libië noodzakelijk is. Grote humanitaire oorlogen zitten er niet meer in. En onze belangen beschermen lukt dan ook nauwelijks meer.

Trouw