Wat is het grootste gevaar voor de toekomst van Europa? De opkomst van China, lijkt mij, en het wereldwijde gebrek aan grondstoffen. Maar dat verhaal valt niet bij iedereen in goede aarde. Een lezer reageerde vorige week vertoornd op mijn column. Hij vond: de grootste economische, sociale en geestelijke bedreiging voor Europa ’is een overschot aan islamieten’.
Het is deze obsessie met moslims die de PVV buiten de orde plaatst, en daarmee krap twintig procent van het electoraat. Geen wonder dat in het buitenland met grote belangstelling wordt gevolgd of Nederland zich tot anti-islamitisch land ontwikkelt. Nu al wordt in verschillende hoofdsteden bezien of staatsbezoeken dan moeten doorgaan. Ook zijn er bedrijven die zich afvragen hoe verstandig het is nog langer in Nederland te investeren. En diplomaten maken zich zorgen over de geloofwaardigheid waarmee zij Nederland in internationale organisaties kunnen vertegenwoordigen.
Toen Wilders de Turkse president Erdogan een mafkees noemde deed dit Nederland al geen goed. Een regering met de PVV schaadt Nederland, met zijn open economie die volledig van andere landen afhankelijk is.
Ik geef toe dat de toestroom van vreemdelingen maatschappelijke gevolgen heeft gehad die de gevestigde politieke parijen hebben ontkend. Het is een historisch feit dat een maatschappij afstotingsverschijnselen vertoont als vreemde groepen groeien. Een partij die zo de verkiezingen heeft gewonnen, mag wat mij betreft meeregeren. Maar door de blinde obsessie met het Islamitisch Gevaar, het onvermogen tot zinvolle discussie over de toekomst van Nederland, het afserveren van een bevolkingsgroep die helemaal niet uit ons land kan worden verwijderd, en de weigering met de VVD te gaan onderhandelen, blokkeerde de PVV voorlopig zelf een rechtse meerderheidscoalitie.
De vraag is echter wat in dit land nog wel mogelijk is. In de kabinetsformatie lijkt elk gevoel van urgentie te zijn verdwenen. En dat terwijl de staatsschuld met 100 miljoen euro per dag oploopt en banken en euro door de crisis in de zuidelijke landen onder steeds grotere druk staan. Maar in Den Haag wordt in alle rust bekeken wie het met wie gaat doen.
Als ik de informatiesoap tot mij door laat dringen, dan kom ik tot de conclusie dat de Haagse politiek de gevangene is geworden van haar eigen werkelijkheid. Een werkelijkheid die wordt bepaald door opvattingen over de toekomstige electorale gevolgen van denkbare coalities –niet door de feitelijke toestand en de urgentie van handelen.
De enige werkbare oplossing is een snel te vormen coalitie van het midden, die met een krachtdadig beleid ook de proteststemmer ter linker- en rechterzijde bindt. Krachtdadigheid vereist een regering van gezaghebbende, pragmatische technocraten die op basis van een regeerakkoord op hoofdlijnen en met steun van zonodig wisselende Kamermeerderheden het land bestuurt. De partijleiders moeten dan in de Kamer blijven zitten.
Zo’n kabinet kan er morgen zijn, mits de Haagse politiek zich ontworstelt aan de eigen werkelijkheid en tot het besef komt dat juist een op visie gebaseerde krachtdadigheid nodig is om de onvrede onder de bevolking te neutraliseren. Moslims vormen voor deze aanpak geen bedreiging; wel voor degenen die in moslims een bedreiging zien.
Trouw